Autor: kwiaciarniacasablanca.pl

Nasiona roślin rocznych o długim okresie wegetacji wysiewa się do inspektu w marcu i kwietniu; rośliny dwuletnie wysiewa się na początku lata, a wiele bylin w drugiej połowie lata. Ziemia pod zasiew powinna być świeża, zasobna w składniki pokarmowe. Po przekopaniu ziemi i należytym jej wyrównaniu grabiami, a potem deseczką, przystępuje się do siewu. Nasiona sieje się rzutowo lub w rowki robione znacznikiem albo deseczką, w przewidzianych odległościach, poprzecznie do skrzyni inspektowej. Siew w rowki jest korzystniejszy, gdyż ułatwia odchwaszczanie. Gęstość siewu zależy od tego, jak długo rośliny mają pozostawać na miejscu. Jeżeli jest przewidziane pikowanie, siew może być gęsty, jeżeli zaś rośliny są przeznaczone do sadzenia na miejsca stałe, należy siać rzadko, równomiernie rozkładając nasiona w rowki; nasiona nie powinny leżeć gromadnie jedne na drugich. Rowki przykrywa się ziemią inspektową z domieszką plasku, lekko ugniata i obficie podlewa wodą, używając konewki z drobnym sitkiem. Zasiew zaopatruje się w etykietę z nazwą gatunku i datą siewu, po czym przykrywa oknami. Po wzejściu roślin usuwa się chwasty wzruszając ziemię w międzyrzędziach, utrzymuje umiarkowaną wilgotność ziemi. W dni słoneczne należy wietrzyć i stopniowo hartować rośliny najpierw przez silniejsze wietrzenie, później przez zdejmowanie okien w ciągu dnia. Początkowo skrzynie inspektowe nakrywa się na noc matami, przed wysadzeniem roślin pozostawia się je odkryte. Rośliny przeznaczone do pikowania przenosi się w stadium liścieni z małymi listkami do przygotowanej skrzyni, gdzie pikuje się je w...

Wysiew nasion w szklarni. W szklarni wysiewa się nasiona roślin, które mają dłuższy cykl produkcyjny, np. begonię. Wysiew nasion roślin o długim okresie wzrostu wykonuje się w szklarni zimą lub na przedwiośniu, gdyż tu można wykonywać wszelkie zabiegi związane z wyprodukowaniem roślin do chwili wysadzania na miejsce stałe. Drobne nasiona należy wysiewać do skrzynek lub misek, w ziemię lekką, przewiewną, zasobną w składniki pokarmowe. Najlepsza do tych celów jest ziemia inspektowa z dodatkiem drobnego torfu i piasku czystego w stosunku 3:1. Niekiedy dodaje się trochę drobnej ziemi liściowej. Dno skrzynek wykłada się wilgotnym torfem, po czym sypie się ziemię lekko ją ugniatając wzdłuż brzegów i w rogach, aby nie osiadała przy podlewaniu. Na wierzch sypie się warstwę ziemi drobnej, odsianej przez gęstą rafkę, wyrównuje deseczką i lekko ugniata nieco poniżej brzegu skrzynki tak, aby po jej nakryciu zostawała wolna przestrzeń. Ziemia przygotowana do siewu powinna być wilgotna. Nasiona drobne, np. begonii, lobelii, wysiewa się do skrzynek rzutowo, następnie lekko ugniata, podlewa przez gęste sito lub zraszaczem i przykrywa szybą, w celu utrzymania stałej wilgotności zasiewu. Nasiona większe wysiewa się rzutowo lub rzędowo wzdłuż krótszego brzegu skrzynki, po czym lekko przysypuje przesianą ziemią z piaskiem. Grubość warstwy przykrywającej nasiona nie może przekraczać trzykrotnej grubości nasion. Każda skrzynka powinna być zaopatrzona w etykietę z nazwą gatunku, odmiany i datą siewu. Skrzynki z zasiewem ustawia się na parapecie, zabezpiecza przed silnym nasłonecznieniem,...

Okres od wysiania nasion do chwili kiełkowania i wschodów jest dla poszczególnych gatunków różny, związany z biologią gatunku. W wielu jednak przypadkach dąży się do tego,, aby okres ten skrócić .w celu szybszego wyprowadzenia roślin do obsadzeń przewidzianych planem. Przez odpowiednie przygotowanie nasion przed siewem można przyspieszyć wschody roślin oraz zabezpieczyć młode rośliny przed chorobami pochodzenia grzybowego, a także przed szkodnikami niszczącymi rośliny w stadium siewki. Moczenie nasion. Przez moczenie nasion dąży się do skrócenia czasu potrzebnego do wykiełkowania. Nasiona są moczone w wodzie o temperaturze ok. 30 °C przez dobę, a często dłużej. Ponieważ nasiona są suche i początkowo chłoną dużo wody, zalewa się je całkowicie, a ubytki wody uzupełnia. Przed siewem moczone nasiona rozsypuje się na papier, aby obeschły. Przesuszone nasiona natychmiast wysiewa się w ziemię dostatecznie wilgotną, aby w ten sposób zabezpieczyć je przed, nadmierną utratą wilgotności, co mogłoby wpłynąć hamująco na kiełkowanie. Stosowany bywa również nieco inny sposób przyspieszania kiełkowania nasion, który polega na tym, że nasiona zalewa się wodą, w której przebywają kilka godzin, a kiedy dostatecznie napęcznieją, wodę się odlewa i nasiona trzyma w stanie nawilgocenia, mieszając co pewien czas, dla utrzymania jednakowej wilgotności dla wszystkich nasion. Po ukazaniu się pierwszych kiełków nasiona wysiewa się do wcześniej przygotowanej wilgotnej ziemi. Podkiełkowanie nasion najlepiej wykonywać w szklanych naczyniach, ułatwiających obserwacje, przykrywając je papierem. Uszkadzanie łupiny (skaryfikacja). Nasiona o twardej łupinie zwykle długo przebywają w...

Siła kiełkowania jest to liczba nasion, które skiełkowały w czasie określonym dla badanego gatunku, w odpowiednich warunkach otoczenia, a wyrażona w procentach. W ten sposób można ustalić, ile nasion na sto badanych jest zdolnych do kiełkowania. Energia kiełkowania jest to zdolność kiełkowania nasion w czasie ściśle ustalonym i krótkim, wykluczającym ich przelegiwanie; energię kiełkowania wyraża się również w procentach. Badanie siły i energii kiełkowania wykonuje się w następujący sposób. Na spodek układa się warstwę ligniny lub waty i zalewa wodą do całkowitego nawilgocenia. Na mocno wilgotną ligninę rozkłada się nasiona jedno obok drugiego warstwą, a jeżeli nasiona są większe — w rządki, co ułatwia liczenie nasion skiełkowanych. Ponieważ nasiona kiełkują bez światła (pod ziemią), dlatego też spodki z nasionami przetrzymuje się bez światła, w odpowiedniej temperaturze (określonej dla gatunku), przy stałej wilgotności podłoża. Do kiełkowania nasion niektórych gatunków roślin jest potrzebne również światło. Siłę i energię kiełkowania bada się zwykle u nasion roślin zielnych, gdyż one kiełkują zwykle szybko (od kilku dni do trzech tygodni). Wśród roślin drzewiastych są tylko nieliczne gatunki, których nasiona kiełkują szybko, np. nasiona wierzb i topoli wysiane zaraz po zbiorze kiełkują w ciągu 1-3 dni. Dla innych nasion, które kiełkują po dłuższym czasie oraz tych, które dla skiełkowania muszą przebyć okres przygotowania (stratyfikacji) stosuje się próbę na żywotność. Próbę na żywotność wykonuje się zaraz po zbiorze. Do ustalenia żywotności nasion można posłużyć się metodą...

Wynik siewu zależy od jakości wysianych nasion. A zatem nasiona muszą mieć cechy kwalifikujące je do wysiewu. Nasiona powinny być pewne pod względem czystości gatunku i odmiany. Różnice odmianowe są zwykle trudne do uchwycenia, dlatego polegamy na uczciwości pracy zakładu hodowlanego. Nasiona przeznaczone do siewu są czasem nie doczyszczone. Jest wśród nich wiele skruszonych części roślin, piasku, nasion chwastów i in. Dobre nasiona nie mogą zawierać żadnych domieszek. Czystość nasion powinna wynosić 95-98%. Nasiona powinny być należycie wykształcone i dojrzałe, mieć odpowiednią szybkość i łatwość kiełkowania, tj. energię kiełkowania oraz siłę kiełkowania, która mówi o liczbie nasion zdolnych do kiełkowania. Te dwie cechy sprzężone ze sobą decydują o jakości siewu i dalszej produkcji. Wartość nasion można również ocenić po ich cechach zewnętrznych, a więc po barwie lub połysku, a często po zapachu, który jest właściwy pewnym gatunkom i odmianom. Ważne jest również, aby nasiona nie zawierały zarodników grzybów oraz innych elementów chorobotwórczych (bakterie,...

Istnieją dwa sposoby rozmnażania roślin: generatywny — przez siew nasion lub zarodników (paprocie) i wegetatywny — za pomocą nadziemnych części roślin i korzeni. W ogrodnictwie ozdobnym są stosowane obydwa sposoby; każdy z nich ma dodatnie i ujemne strony i dlatego w produkcji roślin trzeba stosować ten sposób rozmnażania, który jest dla danej rośliny korzystniejszy. Rozmnażanie generatywne jest łatwe i szybkie, gdyż w krótkim czasie można uzyskać dużo nowych osobników, jednak me wszystkie one będą jednakowe; wystąpią różnice w wielkości, barwie, kształcie itd. Przy rozmnażaniu generatywnym nie następuje bowiem dokładne powtórzenie cech osobników matecznych. Zróżnicowanie nowych osobników występuje wtedy, gdy roślinami matecznymi są gatunki, a w większym stopniu jeszcze, gdy są nimi mieszańce. Przy rozmnażaniu wegetatywnym wszystkie nowe rośliny mają cechy mateczne. Ujemną stroną tego sposobu rozmnażania jest to, że niektóre rośliny po pewnym czasie degenerują się i są mniej odporne na...

Koniecznym warunkiem prawidłowego rozwoju roślin jest odpowiednia temperatura. Rozmieszczenie geograficzne różnych rodzajów i gatunków jest ściśle związane ze strefami klimatycznymi. Rozwój roślin odbywający się w granicach pomiędzy najniższą i najwyższą temperaturą przebiega najpomyślniej w temperaturze optymalnej. Optymalna temperatura jest różna nie tylko dla poszczególnych roślin, lecz także dla różnych okresów rozwoju tej samej rośliny. Cebule hiacyntów np. w temp. 34-4-35°C przyspieszają kształtowanie się kwiatostanu o półtora miesiąca. Preparowanie cebul hiacyntów przez Holendrów polega na umieszczaniu ich w połowie czerwca, tj. jeszcze przed zakończeniem okresu wegetacji, na dziesięć dni w temp. 34°C. Po upływie tego czasu, gdy zaczynają kształtować się pierwsze kwiaty kwiastostanu, przenosi się cebule do temp. 25,5°C. Temperaturę tę utrzymuje się około 6 tygodni. Gdy ukształtuje się pąk szczytowy w kwiatostanie, temperaturę obniża się na okres 3 tygodni do 17°C, a następnie po posadzeniu cebul do ziemi, temperatura przez dłuższy czas nie powinna być wyższa niż 13°C. Dopiero gdy wyrastający z cebuli pęd osiągnie długość 4 cm, umieszcza się hiacynty w temp. 22,5°C. Inne temperatury powinny być stosowane przy preparowaniu cebul tulipanów. Oprócz temperatury na rozwój i kwitnienie roślin wpływa światło. Nasiona większości roślin kiełkują w ciemności, dalszy jednak rozwój roślin może odbywać się tylko w świetle. Prawie każdy gatunek roślin ma inne wymagania świetlne. Na kwitnienie roślin silny wpływ wywiera natężenie światła oraz stosunek zachodzący pomiędzy długością dnia i nocy, tzw. długość okresu działania światła. Istnieją rośliny,...

Szklarnie mogą być ogrzewane za pomocą różnych urządzeń ogrzewniczych. W większych szklarniach jest zainstalowane ogrzewanie centralne (zespolone) gorącą wodą lub parą, w małych szklarniach spotyka się jeszcze ogrzewanie kanałowe. Znane jest również ogrzewanie gorącym powietrzem, elektrycznością i gazem. Jednakże te systemy w Polsce są jeszcze rzadko stosowane, natomiast w Holandii, Belgii, Francji i Stanach Zjednoczonych metody te są popularne. Ogrzewanie kanałowe jest obecnie coraz rzadziej stosowane, gdyż zanieczyszcza powietrze spalinami oraz stanowi system nieekonomicznego wykorzystania opału. Najwłaściwszym sposobem ogrzewania szklarni jest ogrzewanie centralne gorącą wodą. Polega ono na krążeniu wody gorącej, wychodzącej z kotła, i ochłodzonej, powracającej do kotła. Samo urządzenie składa się z kotła umieszczonego w piwnicy lub w innym do tego celu przystosowanym pomieszczeniu, rur grzejnych i naczynia wzbiorczego (zabezpieczającego), które służy do gromadzenia przyrostu objętości wody, powstałego na skutek jej ogrzania. Temperatura wody w kotle nie powinna przekraczać 95°C, temperatura wody powracającej do kotła nie powinna spadać poniżej 20 °C. Zaletą ogrzewania centralnego gorącą wodą jest to, że przy stosunkowo niskiej temperaturze rur grzejnych (około 80°C) nie powoduje ono nadmiernego osuszania powietrza. Na tych samych zasadach co ogrzewanie centralne gorącą wodą, może być stosowane ogrzewanie, parą o niskim ciśnieniu (najmniej 0,5 at). Różnica polega na tym, że zamiast wody z kotła, do grzejników jest doprowadzana para wodna. Zaletą ogrzewania parą wodną jest mniejszy koszt instalacji (cieńsze rury i mniejsza ich ilość) oraz możność ogrzewania szklarni położonych...