Miesiąc: październik 2017

Pochodzi z Ameryki Północnej, z terenów St. Zjedn. Wysokość 25-40 m (w ojczyźnie do 100 m). Szerokość korony 8-15 m. Korona stożkowata, gęsta, w starszym wieku szerokostożkowata, przejrzysta. Oś drzewa wyraźnie zaznaczona zbieżystą strzałą. Kora na pniu gruba, głęboko, bruzdowato spękana, barwy brązowoczerwonej, w partiach górnych brązowoszara, gładka. Gałęzie liczne, sztywne, w części dolnej drzewa osadzone pod kątem prostym do osi, w górnych wzniesione ku górze. Pędy młode liczne, owłosione, u drzew starszych zwisają. Pąki długie (1 cm), ostro zakończone, o przylegających łuskach, barwy brązowej, połyskliwe, bez żywicy. Igły równowąskie, długości 2-4 cm, płaskie, tępo zakończone, żywozielone od góry, od spodu jaśniejsze, z dwoma słabo zaznaczonymi białawymi paskami, elastyczne, niełamliwe, osadzone na pędzie zwężoną nasadą. Układ igieł na pędach bocznych grzebieniasty, w partiach górnych wyraźnie najeżone wokół pędu. Drzewa jednopienne, kwiaty rozdzielnopłciowe, rozmieszczone na całym drzewie. Szyszki wąskojajowate, długości 7-10 cm, barwy jasnobrązowej, z szerokimi łuskami nasiennymi i wystającymi ostro zakończonymi trójzębnymi łuskami wspierającymi, zwisają na gałęziach (podobnie jak u świerków) i po dojrzeniu późną jesienią opadają w różnym czasie. W obrębie gatunku występują dwie odmiany różniące się zarówno cechami morfologicznymi, jak również wymaganiami ekologicznymi, mimo że rosną w obrębie tego samego zasięgu. P. taxifolia var. viridis — Jedlica Douglas’a odm. zielona. Odmiana występuje na terenach niskich nad morzem. Wysokość 60-1-100 m. Jedlica zielona rośnie dobrze na glebach średnio zasobnych w składniki pokarmowe, dostatecznie wilgotnych. Gleby lekkie i suche...

Mimo że nazwa łacińska jedlicy brzmi „fałszywa tsuga”, w istocie nie jest podobna do choiny. Pod względem cech morfologicznych rodzaj ten jest zbliżony do jodeł i świerków. Strzała drzew wykształcona, słabo zbieżysta. Kora na pniu podłużnie spękana, gruba, w partiach górnych drzewa gładka, z pęcherzykami żywicznymi. Pędy u niektórych gatunków krótko owłosione (jak u niektórych jodeł). Pąki jajowate lub wydłużone i ostro zakończone, bez żywicy. Igły długością i kształtem, niekiedy z wycięciem na wierzchołku, przypominają igły jodeł, delikatne, miękkie. Drzewa jednopienne, kwiaty rozdzielnopłciowe, rozmieszczone na peryferiach całego drzewa (u jodeł i świerków tylko na wierzchołku). Szyszki wąskojajowate lub cylindryczne, zwisające jak u świerków, łuski nasienne podobne do łusek świerków, wspierające, trójzębne, wystające niekiedy do połowy długości i odgięte na zewnątrz, aparat lotny u nasion kształtem podobny do świerkowego, zrośnięty z nasieniem (u świerków leży w zagłębieniu dolnej części skrzydełka). Jedlice rosną, zależnie od gatunku, na różnych typach i rodzajach gleb. Wymagania pod tym względem są dość zróżnicowane. Zróżnicowanie występuje również pod względem odporności na mróz oraz wymagań co do wilgotności powietrza. Jedlice są rozmnażane głównie przez siew nasion, natomiast liczne odmiany uprawne — barwnoigielne, pokrojowe oraz karłowe, przez szczepienie na typie. Jedlice mają różne zastosowanie. Jako drzewa szybko rosnące’w zgrupowaniach parkowych i osiedlowych szybko mogą tworzyć osłony. Znaczna odporność na zanieczyszczenia atmosferyczne pozwala na stosowanie ich w zadrzewieniach na terenach przemysłowych i parkach...

Abies balsamea — Jodła balsamiczna. Pochodzi z Ameryki Północnej. Wysokość 15-20 m (w ojczyźnie do 25 m). Średnica korony 3-4- 5 m. Korona wybitnie wąska (podobna do Picea omorika), gęsta, strzała cienka (często dwie), ukryta w gęsto osadzonych, cienkich gałęziach. Kora na pniu szara, drobno łuszcząca się, w partiach młodszych pokryta często pęcherzami żywicy, pędy młode żółtawoszare, nieco owłosione. Pączki drobne, kulistojajowate, całe pokryte żywicą. Igły krótkie, długości ok. 2 cm, zaokrąglone na wierzchołku, z bardzo małym wycięciem, wąskie, cienkie, bardzo łamliwe, od góry ciemnozielone, od spodu z dwoma paskami, silnie, przyjemnie pachnące. Ułożenie igieł na pędzie dwustronne w kształcie litery V, w partiach ocienionych drzewa zupełnie...

Abies veitchii — Jodła Veitch’a. Pochodzi z Japonii środkowej, gdzie rośnie w górach na wyspie Hondo. Wysokość 10-15 m (w Japonii do 25 m). Średnica korony 4-5 m. Korona wąska, gałęzie krótkie, gęsto osadzone, podkreślają wyraźnie sylwetkę drzewa. Kora na pniu gładka, szara, tworzy wyraźny kontrast z ciemnozielonym igliwiem. Pędy brązowe, pokryte krótkimi włoskami. Pączki kuliste, czerwonawe, silnie żywicowane. Igły długości 2-3 cm, równowąskie, z małym wcięciem na wierzchołku, od góry ciemnozielone, błyszczące, od spodu kredowobiałe, elastyczne, zginane nie łamią się, gęsto osadzone na pędzie, nieco łukowato wygięte ku górze, na pędach bocznych zwykle rozchylone na boki w kształcie litery V, w partiach nasłonecznionych okrywają cały pęd i są najeżone, zwłaszcza na końcach gałęzi i w części górnej drzewa. Szyszki cylindryczne, długości 5-7 cm, młode ciemnozielone z wystającymi końcami łusek wspierających (cecha charakterystyczna). Jodła Veitch’a rośnie dobrze na różnych typach i rodzajach gleb o odczynie alkalicznym (wapień). Jest ona odporna na mróz; może być sadzona w dzielnicach zachodnich, jak również i centralnych kraju. Rośnie dobrze w stanowiskach słonecznych i półcienistych, lecz sylwetka jej nie jest tak wyraźna. Dzięki ładnemu pokrojowi i ciemnej sylwecie powinna być sadzona pojedynczo lub w małych grupach, na tle jasnych grup parkowych i jasnych ścian...

Abies koreana — Jodła koreańska. Pochodzi z gór Korei. Jej zasięg występowania ogranicza się tylko do terenu Korei. Wysokość do 10 m (w ojczyźnie do 18 m). Średnica ok. 4 m. Kora na pniu chropawa. Gałęzie sztywne, dość liczne. Pędy żółtawe, młode rzadko owłosione, starsze gładkie, barwy czerwonawej. Pączki okrągławe, pokryte żywicą. Igły długości 1-2 cm, szersze i nieco zaokrąglone na końcu, od góry ciemnozielone, połyskliwe, od spodu kredowobiałe. Szyszki cylindryczne, długości 5-7 cm, młode niebieskofioletowe, z odgiętymi na zewnątrz łuskami wspierającymi. Z obserwacji wynika, że jodła ta rośnie dobrze na glebach średnich. Dobry wzrost okazów w Kórniku wskazuje, że może równie rosnąć na glebach lekkich. Odporność na mróz dostateczna. Tworzy szyszki już w młodym wieku. Jako miniaturowe drzewko może być sadzona w ogródkach przydomowych oraz wszędzie tam, gdzie nie będzie narażona na niszczenie i wycinanie na...

Abies homolepis — Jodła nikko. Pochodzi z Japonii. Rośnie w górach wyspy Hondo (Nikko). Wysokość 15-r-20 m (w ojczyźnie do 40 m). Średnica ok. 6 m. Gałęzie sztywne, długie, osadzone prawie prostopadle do osi dobrze widocznej między okółkami gałęzi. Korona szerokostożkowata, słabo zagęszczona, przejrzysta. Pędy grube, z podłużnymi bruzdami (cecha charakterystyczna). Kora szara, łuszcząca się w drobne, wieloboczne płatki. Pąki jajowate, tępo zakończone, żywicowane. Igły długości 2-3 cm, dość grube, sztywne, łamliwe, od góry ciemnozielone, od spodu kredowobiałe, zaostrzone w wierzchołku lub z wyciętym ząbkiem, gęsto osadzone i najeżone na pędzie, od góry rozchylone na boki w kształcie litery V, odsłaniają oś pędu. Szyszki cylindryczne, długości 8-MO cm, młode purpurowofioletowe, dojrzałe brunatne, o cienkich, licznych łuskach. Jodła nikko rośnie dobrze na różnych typach i rodzajach gleb, nie lubi gleb podmokłych oraz wapiennych. W stanowiskach słonecznych rośnie dobrze, ocienienie znosi, zwłaszcza w młodym wieku. Odporność na mróz dostateczna, może być uprawiana z powodzeniem w dzielnicach zachodnich, jak również centralnych Polski. Znosi dość dobrze warunki klimatu miejskiego. Jodła nikko ma charakterystyczną szeroką sylwetkę, nadaje się do sadzenia pojedynczo lub w małych grupach parkowych, krajobrazowych, w miastach i osiedlach. Na terenach przemysłowych powinna być sadzona wraz z A....

Abies concolor — Jodła kalifornijska (J. jednobarwna). Pochodzi z Ameryki Północnej. Rośnie w górach Kalifornii i Kolorado na znacznych wysokościach (10004-3000 m n.p.m.). Wysokość 154-25 m (w ojczyźnie do 60 m). Średnica korony 3-4-7 m. Strzała lekko zbieżysta. Kora na pniu popielatoszara, o nieregularnych, płytkich spękaniach, w partiach górnych strzały połyskliwa, z licznymi pęcherzykami żywicznymi. Gałęzie liczne, sztywne, ustawione pod kątem prostym do osi, w części wierzchołkowej nieco wzniesione. Pąki żółtawe, kuliste, pokryte żywicą. Igły długości 4-7 cm, szablasto wygięte, tępawe, obustronnie pokryte sinawym, niekiedy niebieskawym lub srebrzystym nalotem, na pędach młodych zabarwienie igieł intensywniejsze. Ponieważ igły są pokryte obustronnie nalotem, stąd jodła ta ma jednolitą barwę (jodła jednobarwna). Igły roztarte mają zapach pomarańczy, co jest również cechą rozpoznawczą gatunku. Szyszki cylindrycznego kształtu, długości 10-14 cm, młode modrawe, dojrzałe jasnobrązowe, pokryte kroplami zastygłej żywicy. Jodła kalifornijska rośnie dobrze na różnych typach i rodzajach gleb, nie wyłączając gleb lekkich. Jedynie gleby o wysokim poziomie wody gruntowej nie nadają się pod jej uprawę. Odporność na mróz w naszym klimacie zupełna. Może być sadzona na terenie całej Polski. W przeciwieństwie do innych jodeł jest ona gatunkiem światłolubnym, znosi również ocienienie, lecz wtedy zabarwienie igieł jest mniej intensywne. Odporność na zanieczyszczenie atmosfery w okręgach przemysłowych wyjątkowo duża, dobrze znosi również suche powietrze i zadymienie w dużych miastach. Jodła kalifornijska jest drzewem o dużej wartości dekoracyjnej. W parkach powinna być sadzona pojedynczo lub w...

Abies cephalonica — Jodła grecka. Pochodzi z gór Grecji. Wysokość 15-20 m, w ojczyźnie do 30 m, średnica korony 3-6 m. Korona stożkowata, o szerokiej podstawie. Gałęzie sztywne, w partiach dolnych lekko zgięte ku dołowi, gęste. Pędy brązowawe, błyszczące. Pączki jajowate, z licznymi kroplami żywicy na powierzchni. Igły długości 1,5-5,0 cm, sztywne, ostro zakończone, nieco wygięte, na młodych pędach najeżone, na osobnikach starszych tępe, zawsze bez charakterystycznego dla innych ząbka na końcu, od góry błyszczące, ciemnozielone, od spodu z dwoma paskami. Szyszki brązowe, walcowate, długości 12-r-16 cm, szerokości ok. 4,5 cm, z wystającymi, odgiętymi na zewnątrz końcami łusek wspierających, silnie pokryte żywicą. Cechami charakterystycznymi tej jodły są: szerokostożkowaty pokrój oraz gęste ugałęzienie, podkreślające jej sylwetkę. Jodła grecka rośnie dobrze na glebach średnich, nie znosi gleb suchych ani ciężkich i podmokłych. Mimo że znosi dobrze wysoką temperaturę, w warunkach miejskich rośnie źle; jest drzewem cieniolubnym. Na mróz mniej odporna od innych jodeł, dlatego nie należy jej sadzić w Polsce centralnej ani w dzielnicach...