Jedlica Douglas

Pochodzi z Ameryki Północnej, z terenów St. Zjedn. Wysokość 25-40 m (w ojczyźnie do 100 m). Szerokość korony 8-15 m. Korona stożkowata, gęsta, w starszym wieku szerokostożkowata, przejrzysta. Oś drzewa wyraźnie zaznaczona zbieżystą strzałą. Kora na pniu gruba, głęboko, bruzdowato spękana, barwy brązowoczerwonej, w partiach górnych brązowoszara, gładka. Gałęzie liczne, sztywne, w części dolnej drzewa osadzone pod kątem prostym do osi, w górnych wzniesione ku górze. Pędy młode liczne, owłosione, u drzew starszych zwisają. Pąki długie (1 cm), ostro zakończone, o przylegających łuskach, barwy brązowej, połyskliwe, bez żywicy. Igły równowąskie, długości 2-4 cm, płaskie, tępo zakończone, żywozielone od góry, od spodu jaśniejsze, z dwoma słabo zaznaczonymi białawymi paskami, elastyczne, niełamliwe, osadzone na pędzie zwężoną nasadą. Układ igieł na pędach bocznych grzebieniasty, w partiach górnych wyraźnie najeżone wokół pędu. Drzewa jednopienne, kwiaty rozdzielnopłciowe, rozmieszczone na całym drzewie. Szyszki wąskojajowate, długości 7-10 cm, barwy jasnobrązowej, z szerokimi łuskami nasiennymi i wystającymi ostro zakończonymi trójzębnymi łuskami wspierającymi, zwisają na gałęziach (podobnie jak u świerków) i po dojrzeniu późną jesienią opadają w różnym czasie. W obrębie gatunku występują dwie odmiany różniące się zarówno cechami morfologicznymi, jak również wymaganiami ekologicznymi, mimo że rosną w obrębie tego samego zasięgu. P. taxifolia var. viridis — Jedlica Douglas’a odm. zielona. Odmiana występuje na terenach niskich nad morzem. Wysokość 60-1-100 m. Jedlica zielona rośnie dobrze na glebach średnio zasobnych w składniki pokarmowe, dostatecznie wilgotnych. Gleby lekkie i suche nie nadają się pod jej uprawę. Do dobrego wzrostu potrzebuje wilgotnego powietrza. Odporność na mróz w naszych warunkach duża, nie znosi suchych, mroźnych wiatrów, od których w odsłoniętych stanowiskach brązowieją jej igły. Jest drzewem światłolubnym, ocienienie znosi, lecz traci część gałęzi, a przez to ładny pokrój. P. taxifolia var. glauca — Jedlica Douglas’a odm. sina. Odmiana ta występuje na obszarze Gór Skalistych. Wysokość 15-20 m (w ojczyźnie do 40 m). Średnica korony 5-7 m. Strzała prosta, niekiedy łukowato pochylona. Gałęzie ustawione pod ostrym kątem, u starszych okazów w częściach dolnych zwisające. Igły krótsze niż u odm. zielonej i nie tak miękkie jak u tamtej, barwy modrej, najeżone na pędach. Szyszki mniejsze od odmiany zielonej, podobne w kształcie i barwie, o znacznie dłuższych łuskach wspierających, które są odgięte na zewnątrz. Jedlica sina pochodząca z terenu górskiego ma mniejsze wymagania glebowe i klimatyczne. Rośnie dobrze na glebach lekkich i suchych, jest odporniejsza na mróz i od mroźnych suchych wiatrów nie traci igliwia. W warunkach miejskich rośnie dobrze i ze względu na modre igliwie bywa sadzona częściej w parkach, a dzięki mniejszym rozmiarom znajduje zastosowanie w ogrodach przydomowych.