Abies cephalonica — Jodła grecka. Pochodzi z gór Grecji. Wysokość 15-20 m, w ojczyźnie do 30 m, średnica korony 3-6 m. Korona stożkowata, o szerokiej podstawie. Gałęzie sztywne, w partiach dolnych lekko zgięte ku dołowi, gęste. Pędy brązowawe, błyszczące. Pączki jajowate, z licznymi kroplami żywicy na powierzchni. Igły długości 1,5-5,0 cm, sztywne, ostro zakończone, nieco wygięte, na młodych pędach najeżone, na osobnikach starszych tępe, zawsze bez charakterystycznego dla innych ząbka na końcu, od góry błyszczące, ciemnozielone, od spodu z dwoma paskami. Szyszki brązowe, walcowate, długości 12-r-16 cm, szerokości ok. 4,5 cm, z wystającymi, odgiętymi na zewnątrz końcami łusek wspierających, silnie pokryte żywicą. Cechami charakterystycznymi tej jodły są: szerokostożkowaty pokrój oraz gęste ugałęzienie, podkreślające jej sylwetkę. Jodła grecka rośnie dobrze na glebach średnich, nie znosi gleb suchych ani ciężkich i podmokłych. Mimo że znosi dobrze wysoką temperaturę, w warunkach miejskich rośnie źle; jest drzewem cieniolubnym. Na mróz mniej odporna od innych jodeł, dlatego nie należy jej sadzić w Polsce centralnej ani w dzielnicach wschodnich.