Mimo że nazwa łacińska jedlicy brzmi „fałszywa tsuga”, w istocie nie jest podobna do choiny. Pod względem cech morfologicznych rodzaj ten jest zbliżony do jodeł i świerków. Strzała drzew wykształcona, słabo zbieżysta. Kora na pniu podłużnie spękana, gruba, w partiach górnych drzewa gładka, z pęcherzykami żywicznymi. Pędy u niektórych gatunków krótko owłosione (jak u niektórych jodeł). Pąki jajowate lub wydłużone i ostro zakończone, bez żywicy. Igły długością i kształtem, niekiedy z wycięciem na wierzchołku, przypominają igły jodeł, delikatne, miękkie. Drzewa jednopienne, kwiaty rozdzielnopłciowe, rozmieszczone na peryferiach całego drzewa (u jodeł i świerków tylko na wierzchołku). Szyszki wąskojajowate lub cylindryczne, zwisające jak u świerków, łuski nasienne podobne do łusek świerków, wspierające, trójzębne, wystające niekiedy do połowy długości i odgięte na zewnątrz, aparat lotny u nasion kształtem podobny do świerkowego, zrośnięty z nasieniem (u świerków leży w zagłębieniu dolnej części skrzydełka). Jedlice rosną, zależnie od gatunku, na różnych typach i rodzajach gleb. Wymagania pod tym względem są dość zróżnicowane. Zróżnicowanie występuje również pod względem odporności na mróz oraz wymagań co do wilgotności powietrza. Jedlice są rozmnażane głównie przez siew nasion, natomiast liczne odmiany uprawne — barwnoigielne, pokrojowe oraz karłowe, przez szczepienie na typie. Jedlice mają różne zastosowanie. Jako drzewa szybko rosnące’w zgrupowaniach parkowych i osiedlowych szybko mogą tworzyć osłony. Znaczna odporność na zanieczyszczenia atmosferyczne pozwala na stosowanie ich w zadrzewieniach na terenach przemysłowych i parkach miejskich.
Najnowsze komentarze