Zasady czytania łacińskich nazw roślin

Część nazw roślin obecnie używanych pochodzi wprost od Rzymian, np. Salix, Rosa, Prunus. Ogromna większość roślin opisywanych później otrzymała nazwy podobne do terminów łacińskich lub greckich; wskazują na to m.in. końcówki nazw. Przy nazwach pochodzących od nazwisk zastosowano terminy z języków nowożytnych. Ponieważ przyjęto pisanie nazw po łacinie, obowiązuje również właściwy sposób ich wymawiania zawarty w regułach, większość jednak liter w nazwach łacińskich wymawia się tak samo jak w języku polskim. Wszelkie odchylenia od wymowy zwykłej są ujęte w zasady: AE jest wymawiane jak E (Elaeagnus, Chaenomeles, Spiraea), AE na końcu wyrazu jest wymawiane jako oddzielne E (Hippophae), C oraz CC przed samogłoskami a, o, au, u oraz przed spółgłoskami jest wymawiane jak K lub KK (Sambucus, Cornus, Yucca), C przed samogłoskami i dwugłoskami e, i, y, ea, oe jest wymawiane jak C, zaś CC jak KC (Celtis, cymosus, cinereus, laciniosa, coccineus), GU jest wymawiane jak GW (sanguineus), H po spółgłoskach nie jest wymawiane (Rhodotypos, Ailanthus, Enkianthus), OE jest wymawiane jak E (coeruleus, joetida), PH pochodzące z greki jest wymawiane jak F (Symphoricarpos, Staphylea, Stephanandra), QU jest wymawiane jak KF (quinquejolia), SCH jest czasem wymawiane jako oddzielne litery S i CH (Schizophragma) lub razem, jest wymawiane jak W (Vitis, viscosus, Vinca), X jest wymawiane jak KS (ma.xim.us), przed samogłoskami jest wymawiane jak J (Carya, youngii).