Sekcja Omorica

Świerki o igłach płaskich z białymi paskami od spodu. Szyszki małe, łuski zaokrąglone. Picea omorika — Świerk serbski. Pochodzi z Jugosławii, głównie z terenów Bośni, Serbii i Czarnogóry. Jest to gatunek reliktowy. Rośnie w górach na nawisłych skałach wapiennych. Wysokość 20-25 m (w ojczyźnie do 30 m). Średnica korony 2-3 m. Korona wąskostożko- wata, smukła lecz gęsta, zwykle nisko ugałęziona. Pień prosty, strzała zbieżysta, cienka, przykryta gałęziami, kora cienka, cyna- monowobrązowa, łuszcząca się na pniu, rzadko płytko spękana. Gałęzie cienkie, zwykle zwisające, o zagiętych do góry końcach. Pędy cienkie, owłosione, zwisające, pączki brązowe. Igły płaskie, tępawe, przylegające do pędu, z dwoma białymi paskami od spodu. Szyszki długości 3-6 cm, wąskojajowate, młode niebieskofioletowe, dojrzałe brązowocynamonowe, z charakterystycznymi zgrubieniami u nasady, łuski ząbkowane. Świerk serbski rośnie dobrze na glebach średnich, nie lubi gleb lekkich i suchych, jak również podmokłych. Wyjątkowo dobry wzrost wykazuje na glebach o podłożu wapiennym. Jest to gatunek wybitnie mrozoodporny i światłolubny. W warunkach klimatu miasta rośnie dość dobrze, również na terenach przemysłowych rośnie lepiej od innych gatunków iglastych. W rejonach górskich, jak również nadmorskich, wzrost jego jest szybki. Jako drzewo o charakterystycznej, wąskiej sylwetce nadaje się do sadzenia pojedynczo lub w małych grupach, w stanowiskach słonecznych i widocznych; ważny komponent w zestawieniach pokrojowych.