Muscari armeniacum — Szafirek armeński. Pochodzi z Azji Mniejszej i śródziemnomorskich okolic Europy. Roślina cebulkowa, o liściach odziomkowych równowąskich, tworzących rozetę złożoną z 6-8 liści, ukazujących się jesienią i zimujących pod śniegiem. Kwiaty drobne, u większości odmian niebieskie, w cylindrycznych kwiatostanach, wysokości 12 cm. Kwitnie w kwietniu—maju. Szafirek armeński jest rozmnażany z drobnych cebulek przybyszowych lub z siewu, lecz siewki są często bez wartości. Sadzić należy już w sierpniu lub na początku września na kwietniki, rabaty kwiatowe lub na obwódki, często również na ogródki skalne, na głębokość około 5 cm, w odległości 10 cm roślina od rośliny (czyli 100 cebulek na 1 m2). Szafirek armeński najlepiej rośnie na glebach lekkich, piaszczystych, zasobnych w próchnicę i składniki odżywcze (specjalnie w fosfor i potas), w słońcu lub półcieniu. Na jednym miejscu rośnie kilka lat. Muscari botryoides — Szafirek drobnokwiatowy Pochodzi z Afryki północnej, Azji, Europy okolic morza Śródziemnego. Nieco wyższy od poprzedniego, wysokość do 20 cm, liście równowąskie, tworzące rozetę, ukazujące się jesienią l zimujące w gruncie. Kwiaty drobniejsze niż u M. armeniacum, przeważnie niebieskie, czasem fioletowe lub białe w cylindrycznych, wielokwiatowych kwiatostanach. Uprawia się jak gatunek poprzedni. Szafirki nadają się do pędzenia.
Najnowsze komentarze