Mak

Papaver orientale — Mak wschodni. Pochodzi z Kaukazu i Iranu. Wysokość 70-100 cm, kwitnie w maju—czerwcu. Kwiaty duże, średnicy 10-15 cm, barwy ceglastoczerwonej, o czarnych, mocno pylących pylnikach. Mak wschodni jest rozmnażany z podziału w lipcu—sierpniu, a także z sadzonek korzeniowych. Maki rozmnażane z siewu dają różnobarwny materiał. Rozmnażając maki przez podział należy wysadzać natychmiast na miejsca stałe, gdyż nie lubią one przesadzania z powodu długich palowych korzeni. Sadzić należy w odstępach 60 cm. Mak wschodni potrzebuje gleby żyznej, próchnicznej, głęboko uprawianej, stanowisk słonecznych, znosi suszę. Należy je wysadzać w osobnych grupach. Pięknie wyglądają podczas kwitnienia na zielonych trawnikach. Po przekwitnięciu część nadziemna zanika. W jesieni wypuszczają liście, które na zimę wymagają przykrycia, w bezśnieżne zimy górne części grubych, mięsistych korzeni mogą zmarznąć. Odbijają jednak z dolnych części korzeni sięgających do 100 cm w głąb. Dobrze jest łączyć w grupach maki z łubinami. Gdy maki kończą kwitnienie, łubiny zaczynają kwitnąć uzupełniając potrzeby pokarmowe maków. Z odmian na uwagę zasługują: P. orientale ,May Gleen’ — kwiaty ciemnołososiowe, P. orientale ,Marcus Perry’ — kwiaty bardzo duże, pomarańczowoszkarłatne.