Krzyżowe

Rodzina Cruciferae obejmuje kilka rodzajów roślin niezbędnych w ogrodach skalnych. Są to rośliny roczne, byliny lub krzewinki, o liściach równowąskich, łopatkowatych lub eliptycznych, całobrzegich lub ząbkowanych, zebranych najczęściej w rozetę. Kwiaty mają drobne, poniżej 1 cm średnicy, białe, żółte, lila lub czerwone, czteropłatkowe, o płatkach nakrzyżległych, skupione w gronach, wiechach lub baldachach na szczytach pędów. Rozmnaża się je przeważnie przez siew na wiosnę lub z odkładów, można też sadzonkować, przechowując rośliny mateczne w szklarni. Znanych jest przeszło 200 gatunków najczęściej stosowanych roślin w ogrodach skalnych. Alyssum montanum — Smagliczka pagórkowa. Pochodzi z Europy (Polska — piaszczyste zbocza, lasy sosnowe). Wysokość ok. 10 cm. Kwiaty drobne, intensywnie żółte, z- ranę w kwiatostanach. Smagliczkę pagórkową rozmnaża się z nasion, które łatwo kiełkują. Kwitnie długo w kwietniu do czerwca. Smagliczka pagórkowa rośnie na przeciętnej glebie -ogrodowej, w stanowisku słonecznym. Stosuje się ją w ogrodach skalnych, na rabaty oraz na obwódki rabat. Alyssum saxatile — Smagliczka skalna. Pochodzi z Europy środkowej. Wysokość 15-30 cm. Najpiękniejsza roślina skalna. Kwiaty drobne, złocistożółte, w lekkich zwartych kwiatostanach. Kwitnie w kwietniu—maju. Liście ma zielonopopielate, podłużne, zimotrwałe. Smagliczkę skalną rozmnaża się głównie z siewu, choć można też z odkładów. Roślina wytrzymała na mróz i suszę, długowieczna. Po przekwitnięciu wymaga przycięcia, aby wywołać rozkrzewienie grubych, zdrewniałych pędów. Podział starszych egzemplarzy jest bardzo trudny, rośliny otrzymane z siewu należy sadzić z bryłkami ziemi. Smagliczka skalna nadaje się do ogrodów skalnych, do szczelin i murków. Z odmian na uwagę zasługują: A. saxatile ,Compactum’ — odmiana niska, zwarta; A. saxatile ,Citrinum plenum’ — odmiana pełno- kwiatowa. Arabis caucasica — Gęsiówka biała. Pochodzi ze strefy północnej, umiarkowanej (Polska). Wysokość 10-15 cm. Powszechnie uprawiana roślina skalna. Kwitnie w kwietniu—maju. Kwiaty białe. Liście zebrane w rozety, zimotrwałe. Gęsiówkę białą rozmnaża się z siewu i sadzonek, które nie ukorzeniają się łatwo. Najlepiej brać sadzonki z roślin podpędzanych w szklarni. Gęsiówka rośnie dobrze na różnych glebach, należy do roślin długowiecznych. Stosuje się ją na obwódki, brzegi rabat, murki kwiatowe i ogrody skalne. Z odmian na uwagę zasługują: A. caucasica ,Nana plena’ — karłowa, wysokość kilka centymetrów, A. caucasica jolis variegatis ,Plena’ — pełnokwiatowa, kwiaty o przyjemnym zapachu, zwana karłową lewkonią, kwitnie nieco później od gatunku, nadaje się na kwiat cięty. Aubretia cultorum (A. deltoidea hybrida) — Żagwin ogrodowy. Powstał głównie w Anglii z krzyżówek gatunków rosnących dziko w strefie Morza Śródziemnego. Jedna z najcenniejszych roślin kobiercowych, tworzy poduszki pokrywające się w kwietniu i maju dużą liczbą drobnych kwiatów, o bardzo czystych, intensywnych barwach niebieskich, ciemnofioletowych i czerwonych. Rośliny niskie, wysokości 5 cm. Odmiany rozmnaża się z sadzonek wierzchołkowych i z oderwanych pędów sadzonkowych, sadząc je w rozstawie 25X30 cm. Żagwin ogrodowy lubi glebę przepuszczalną, lekką, ciepłą, z zawartością wapnia. Rośnie najlepiej w słońcu. Bezpieczniej lekko okrywać na zimę. Stosuje się go na rabaty i ogrody skalne, plamy barwne na rabatach i trawnikach. Daje efektowne zestawienie ze smagliczką. Do cenniejszych odmian należą: A. cultorum ,Blue King’ — o kwiatach ciemnoniebieskich; A. cultorum ,Dr Mules’ — o kwiatach fioletowych, lśniących; A. cultorum ,Leichtlini Crimson’ — o kwiatach karminowych, z siewu powtarza dość wiernie; A. cultorum ,The Qeen’ — kwiaty o pięknym wiśniowoezerwonym odcieniu. Aubretia deltoida — Żagwin zwyczajny. Pochodzi z Azji Mniejszej, Bałkanów. Wysokość 5-10 cm. Należy do najwcześniej kwitnących bylin. Czasem zakwita już w marcu, kwitnie przez kwiecień. Kwiaty w odcieniach fioletowych, czasem karminowych. Żagwin zwyczajny jest rozmnażany z siewu i z sadzonek, wysadza się rośliny w odstępach 25 cm. Glebę lubi lekką, ciepłą, z zawartością wapnia. Najlepiej „rośnie w słońcu. W półcieniu kwitnie dłużej. Po przekwitnięciu przycina się pędy. Najcenniejszą odmianą jest A. deltoidea .Tauricola’ — niskokobiercowa, szybko się rozrastająca, kwiaty drobne, lawendowoniebieskie. Iberis saxatilis — Ubiorek skalny. Pochodzi z Europy południowej. Wysokość do 15 cm. Krzewinka zimozielona, zaliczana w uprawie do bylin. Kwiaty białe, w baldaszkowych kwiatostanach. Kwitną w kwietniu—czerwcu, często powtarzają kwitnienie. Ubiorek skalny jest rozmnażany z sadzonek. Nie jest wymagający na glebę. Lubi stanowiska słoneczne, znosi półcień. Po przekwitnięciu należy go przyciąć. Jest on stosowany na skarpach i murkach, w ogrodach skalnych oraz na obwódki. Cenna odmiana I. saxatilis ,Cordifolia’. Iberis sempervirens — Ubiorek wiecznie zielony. Uprawiany głównie w odmianach: I. sempervirens ,Little Gem’ — wysokość 10-15 cm, kwiaty białe, kwitnie koniec kwietnia—maj; I. sempervirens .Snowflake’ — wysokość do 30 cm, kwiaty większe, kwitnie maj—czerwiec, mocno się rozrasta, najcenniejsza odmiana, dotąd nie zastąpiona.