Istnieją dwa sposoby cięcia sadzonek

Pierwszy polega na tym, że roczny pęd ścinamy prostopadle powyżej nasady, usuwając igły ponad cięciem, dla łatwiejszego osadzenia w ziemi. Drugi sposób polega na odcięciu pędu z kawałkiem pędu starszego, tzw. piętką. Piętkę wyrównujemy ostrym nożem i usuwamy nad nią występujące igły, dla łatwiejszego umieszczenia w podłożu. Sadzonkowanie wykonuje się zwykle po skończonym okresie wegetacyjnym (sierpień—wrzesień), dla wielu jednak gatunków, np. Taxus baccata, Chamaecyparis lawsoniana, Thuja gigantea, odpowiedniejszy jest termin wiosenny (kwiecień). Sadzonki robione w tym czasie ukorzeniają się szybciej, nie trzeba ich przechowywać w okresie zimy. Sadzonkowanie należy wykonywać na ciepłym podłożu, gdyż na zimnym ukorzenianie jest bardzo powolne. Sadzenie i pielęgnowanie sadzonek jest takie same jak sadzonek liściastych zielnych. Ukorzenione sadzonki przesadzamy do małych doniczek, które dołujemy w inspekcie. Po roku, niekiedy dłużej, po wytworzeniu bryły korzeniowej, przesadzamy na zagony lub w rzędy na kwaterze do dalszej uprawy. Z sadzonek zdrewniałych rozmnażamy te drzewa i krzewy, które mają zdolność wytwarzania korzeni przybyszowych. Sadzonka zdrewniała jest częścią rocznego pędu z wykształconymi pąkami. Na sadzonki przeznaczamy zwykle część środkową i dolną, natomiast górną wówczas, jeżeli jest należycie zdrewniała i nie przemarznięta. Sadzonki z części górnej zakorzeniają się jednak wolniej. Pędy na sadzonki ścinamy dla większości gatunków i odmian zimą, a czasem po opadnięciu liści, późną jesienią. Warunkiem dobrego ukorzenienia sadzonek jest ścinanie ich po mrozach. Rośliny przeznaczone do rozmnażania z sadzonek powinny być pewne odmianowo oraz zdrowe. Pędy ścięte wiążemy w pęczki i zaopatrujemy w etykietę. Pędy przeznaczone na sadzonki przechowujemy na dworze. Sadzonki tniemy sekatorem, najlepszy do tego celu jest sekator dwuostrzowy dobrze naostrzony, gdyż przy cięciu nie miażdży pędu i dzięki temu nie trzeba wygładzać płaszczyzny cięcia. Sekator jednoostrzowy miażdży pęd przy cięciu i płaszczyzna cięcia musi być wyrównywana, co znacznie przedłuża czas pracy. Przy cięciu nożem dolną płaszczyznę cięcia należy również wyrównać. Płaszczyzna dolna sadzonki powinna znajdować się tuż pod dolnym pąkiem, prawie prostopadle do osi pędu; zaś górna (skośna) w pewnej odległości od pąka górnego (24-3 cm). Długość sadzonki zdrewniałej jest zależna od międzywęźli i wynosi 104-20 cm. Pędy gatunków o krótkich międzywęźlach będą wydawały sadzonki krótsze, o długich — długie. Przygotowane sadzonki wiążemy w pęczki po 50-100 szt.; wyrównujemy dolną krawędź pęczka lekkim pionowym uderzeniem w stół i przyczepiamy etykietę z nazwą i liczbą sztuk. Przygotowane w ten sposób pęczki dołujemy w piwnicy lub innym pomieszczeniu o temperaturze nieco powyżej 0°C. Niska temperatura przechowalni zapobiega przedwczesnemu ruszaniu pąków. Wiosną, jeżeli tylko ziemia jest rozmarznięta oraz dostatecznie obeschła, a warunki atmosferyczne są odpowiednie, wysadzamy sadzonki na kwaterę. Zasadą jest, aby gleba pod sadzonki nie była ciężka, lecz średnia, zasobna w próchnicę. Zwykle stosujemy uprawę sadzonek zdrewniałych na zagonach. Sadzimy je w rzędy biegnące wzdłuż zagonów lub dla łatwiejszego liczenia w poprzek. Sadzonki należy umieszczać w ziemi pionowo na głębokości do V* ich długości. Sadzenie skośne źle wpływa na ukształtowanie się przyszłej rośliny. Najlepiej jest sadzić sadzonki w wąską szczelinę wzdłuż sznura lub linii znacznika, dopasowując głębokość otworu do długości sadzonki. Szczelinę robimy szpadlem wbijając go w ziemię pionowo do połowy. Sadzonkę wkładamy na odpowiednią głębokość do oporu. Posadzone rzędy ugniatamy z obydwu stron nogami. Wgłębienia wzdłuż rzędów powstałe przy ugniataniu należy wyrównać podsypując ziemię pod sadzonki. Obsypanie wyżej górnych części sadzonek wpływa korzystnie na ich ukorzenianie się. Wciskanie sadzonek do ziemi siłą (nie w szczelinę) powoduje obdzieranie z kory dolnej części pędu, co utrudnia powstanie kallusa i korzeni. Wszystkie zabiegi pielęgnacyjne podczas wzrostu sadzonek są takie same jak przy prowadzeniu siewek. Zdolność niektórych drzew i krzewów do wytwarzania odrostów korzeniowych jest wykorzystywane do rozmnażania z sadzonek robionych z korzeni, np. Rhus typhina, Lycium halimifolium, Gymnocladus dioica. Sadzonki korzeniowe przygotowuje się późną jesienią dopóki ziemia nie zmarznie. Sadzonki powinny być cięte z roślin młodych, gdyż lepiej się ukorzeniają. Długość sadzonek w zależności od gatunku wynosi 8-12 cm, grubość 0,5-4-1,5 cm. Sadzonki grubsze przy odpowiedniej długości korzenią się łatwiej. Wykopane i odcięte od rośliny matecznej korzenie tniemy na odcinki odpowiedniej długości prostopadle do osi i układamy w pęczki końcami w jednym kierunku. Po przesortowaniu według grubości wiążemy w pęczki i umieszczamy w chłodnej przechowalni. Wiosną sadzonki wysadzamy do inspektu lub na zagon w rzędy umieszczając je w ziemi pionowo, w ten sposób, aby górna płaszczyzna cięcia znajdowała się nieco pod ziemią. Zabiegi pielęgnacyjne są podobne jak przy sadzonkach zdrewniałych. Sadzonki korzeniowe można również wysadzać do głębszych skrzynek w listopadzie i grudniu. Na dnie skrzynek robimy drenaż, wypełniamy je ziemią z dodatkiem torfu, po czym sadzimy odcinki korzeni pionowo lub skośnie, przykrywamy cienką warstwą ziemi i podlewamy. Skrzynki przechowujemy w szklarni o umiarkowanej temperaturze. Należy unikać częstego podlewania, aby sadzonki nie zgniły. Po ukazaniu się pędów na przedwiośniu skrzynki wystawiamy do światła. Jeżeli warunki atmosferyczne pozwolą, dobrze jest wystawić skrzynki do inspektów, pielęgnując sadzonki podobnie jak siewki, po czym wysadzić je na zagony.