Paprotkowate

Oprócz paproci gruntowych do rodziny Polypodiaceae należą paprocie szlarniowe, bytujące przeważnie w lasach tropikalnych. Adiantum cuneatum — Adiantum klinowe. Pochodzi z Ameryki tropikalnej. Liście pierzasto złożone, listki pojedyncze, drobne, wachlarzowatotrójkątne, zwężające się klinowato w długi, gładki, połyskujący ogonek, o brunatnej barwie. Zarodnie osadzone na spodniej stronie listków w postaci kulistych, brunatnych plamek, nie wytwarzają prawie wcale zarodników. Adiantum klinowe jest rozmnażane przez podział w lutym—marcu. Po dokonanym podziale umieszcza się rośliny na ciepłym spodzie w mnożarce. Po 4-6 tygodniach, gdy zaczynają rosnąć i wytwarzać nowe liście, sadzi się je do doniczek o średnicy 8-1O cm, a gdy się rozrosną, przesadza do większych (10-12 cm). Najlepiej rosną w ziemi lekkiej (mieszance ziemi wrzosowej, liściowej i piasku). Podczas wiosny i lata uprawia się adiantum w szklarni ciepłej w temperaturze ok. 20°C. W okresie jesiennym (okres spoczynku) należy przetrzymywać w szklarni o temperaturze 15°C. Uprawiane jest na zieleń do wiązanek, 1 m2 uprawy może wydać ok. 100 sztuk liści ciętych. Gatunek ten jest uprawiany w szklarniach w licznych odmianach, np. ,Matador’, ,Goldelse’. Adiantum tenerum — Adiantum delikatne. Pochodzi z Ameryki tropikalnej. Różni się od poprzedniego znacznie większymi listkami. Oba te gatunki dla zachowania jasnozielonej barwy nie powinny być prze- nawożone. Specjalnie należy unikać nawożenia azotowego. Z odmian tego gatunku na uwagę zasługuje A. tenerum ,Farleyense’ — o młodych liściach różowawo zabarwionych, starszych żółtawo-zielonych. Nephrolepis exaltata — Nefrolepis wysoki (Paprotka pokojowa). Pochodzi z Brazylii, Chin, Afryki wschodniej. Jedna z pospolitszych roślin pokojowych. Rozmnażana przez podział starszych egzemplarzy albo za pomocą wytwarzanych przez rośliny rozłogów. Egzemplarze mateczne sadzi się na parapetach w szklarni lub w belgijce, w rozstawie 30 X 40 cm, wszystkie pojawiające się rozłogi umocowuje się w ziemi. Z chwilą gdy młode osobniki powstające na wierzchołkach rozłogów wytworzą 3-4 liści, odcina się je od rośliny matecznej i przesadza do skrzynek lub doniczek, umieszczając je w ciepłym podłożu (20-22°C). Zasilanie w ciągu lata nawozami płynnymi przyspiesza znacznie wzrost roślin. Nefrolepis lubi gleby próchniczne (liściową ze ściółką torfową z domieszką ziemi darniowej i piasku), w okresie zimowym najlepiej się przechowuje w temperaturze 10-12°C. Wyższej temperatury (ok. 18°C) wymagają jedynie formy pierzaste (plumosa). Spośród wielu odmian na uwagę zasługują: N. exaltata ,Bostoniensis’ — o liściach dłuższych, łukowato wygiętych, N. exaltata ,Rooseveltii Plumosa’ — o liściach lekko karbowanych, N. exaltata ,Whitmannii’ — o liściach podwójnie pierzastych, karbowanych. Nefrolepisy stanowią prawdziwą ozdobę szklarni oraz mieszkań dzięki masie jasnozielonych, zwisających liści, z których środkowe wznoszą się pięknie do góry. Pteris cretica — Orliczka kreteńska. Pochodzi z okolic zwrotnikowych oraz śródziemnomorskich. Uprawiana powszechnie jako roślina doniczkowa. Liście jasnozielone, skórzaste, długości ok. 30 cm, szerokości 20 cm, gładkie, błyszczące, u licznych odmian rozwidlone i strzępiasto powycinane. Orliczka jest rozmnażana najczęściej przez podział starych egzemplarzy. Rośliny rozmnożone z zarodników rozrastają się silniej dopiero po dwóch latach. Orliczka kreteńska dobrze rośnie w mieszaninie gleb: liściowej, gnojowej, torfowej i piasku. Jest stosunkowo odporna na nie sprzyjające warunki otoczenia. Dobrze znosi spadek temperatury do ok. 8°C. W celu przyspieszenia wzrostu dobrze jest umieścić ją w temperaturze 15-18°C. Do odmian ozdobniejszych zalicza się P. cretica .Cristata’ oraz P. cretica ,Cristata compacta’.