Krzewinki i pnącza

Krzewinki. Krzewinki są niższe od krzewów, często płożące, osiągają wysokość najwyżej 50 cm. Pędy ich są zdrewniałe, cienkie, zawsze wieloletnie. Nasze gatunki rodzime rosną w runie leśnym (Vaccinium vitis idaea). Często spotykaną krzewinką jest zimozielony barwinek (Vinca minor) oraz niektóre wierzby (Saliz herbacea, Saliz reticulata). Pnącza. Jest to grupa roślin drzewiastych (również i zielnych) o znacznie wydłużonych cienkich pędach, które mogą rosnąć do góry tylko za pomocą podpory; sposób wspinania pnączy bywa różny i tworzy podstawę klasyfikacji pnączy. Pnącza można więc podzielić na: prymitywne, owijające i samoczepne. Pnącza prymitywne są formą przejściową między krzewami zwykłymi a pnączami właściwymi. Nie mają one prawdziwych organów czepnych, lecz tylko kolce, którymi pomagają sobie wznosić się pełzając po roślinach rosnących w pobliżu lub innych przedmiotach. Pnącza owijające stanowią pierwszą grupę pnączy właściwych. W grupie tej występują pnącza, które owijają się całą rośliną spiralnie i w ten sposób wznoszą się do góry, przy czym jedne zawijają się w prawą stronę (Wisteria sinensis), inne w lewą stronę (Schisandra chijiensis). Niektóre pnącza tej grupy mają do wspinania specjalne organa, tzw. wąsy czepne, rozmieszczone wzdłuż pędu po przeciwnej strome pąka. Końce wąsów są wrażliwe na dotknięcie, wykonują ruchy kołowe i obwijają się wokół cienkich przedmiotów (pędów), jakie napotykają przy posuwaniu się w górę. Wąsy czepne są właściwe całemu rodzajowi Vitis. Istnieją też pnącza mające zdolność obwijania się ogonkami liściowymi lub szypułkami kwiatowymi, np. powojniki (Clematis). Pnącza samoczepne stanowią drugą grupę pnączy właściwych. Wspinają się one ku górze przyczepiając się do podpory za pomocą przylg (Parthenocissus tricuspidata) lub korzonków przybyszowych, którymi przyrastają do podpory (Hydrangea petiolaris).