Cypryśnik

Taxodium distichum — Cypryśnik błotny. Pochodzi z południowo-wschodnich St. Zjedn. Ameryki i z Ameryki Południowej (gdzie rośnie na bagnistych terenach w dolinach rzek). Jedyny cypryśnik uprawiany w Polsce, Wysokość 15-i-20 m (w ojczyźnie do 50 m). Średnica korony 7-12 m. Korona zwykle stożkowata, lekka w budowie i przejrzysta. Oś drzewa zaznaczona zbieżystą strzałą widoczną między gałęziami. Kora brązowoczerwonawa, cienka, włóknista, łuszcząca się pasmami. U drzew rosnących na mokrych łąkach, wokół pnia, w różnej odległości powstają narosła, tzw. pneumatofory, służące drzewu do oddychania i zarazem utrzymania go w podłożu dzięki korzeniom zapuszczanym w głąb. Gałęzie liczne, cienkie, osadzone pod szerokim kątem do osi drzewa, w partiach dolnych nieco zwisają. Pędy roczne dwojakiego rodzaju, jedne drewniejące, które wytwarzają pąki, drugie płonne bez pąków, odpadające wraz z igłami. Igły krótkie, długości l,0-1,5 cm, szablaste, miękkie, na pędach płonnych ułożone dwustronnie, na trwałych spiralnie, jasnozielone. Szyszki kulistojajowate, długości 2-3 cm, o tarczkowatych łuskach, u nas nie zawiązują nasion. Cypryśnik wymaga gleb średnich i ciężkich, o dużej wilgotności, podmokłych. Jest to drzewo światłolubne. Odporność na mróz ma ograniczoną. Sadzić można w dzielnicach zachodnich, środkowych i południowo-wschodnich kraju. Wrażliwe na mróz są zwłaszcza drzewka młode. Drzewo o malowniczej lekkiej koronie należy sadzić w miejscach widocznych, lecz zacisznych, osłoniętych od mroźnych wiatrów. Stożkowaty pokrój i jasnozielone igliwie przemawiają za stosowaniem cypryśnika w kompozycjach parkowych. Jego duże wymagania wodne należy wykorzystać przy zadrzewianiu zbiorników wodnych, strumieni, źródeł, wodospadów itp.