Miesiąc: październik 2017

Do rodziny Pinaceae należą drzewa o dużej skali wielkości, niekiedy także krzewy. Mają one igły zimozielone (Pinus, Picea) lub sezonowe (Larix), różnej długości i kształtu, np. długość igieł niektórych sosen dochodzi do 20 cm, świerków natomiast zaledwie do 10 mm (Picea orientalis). Podobnie kształt igieł w przekroju u poszczególnych rodzajów jest różny, np. u jodeł igły są płaskie, u świerków (P. pungens) czworokątne, u sosen, zależnie od gatunku koliste, półkoliste lub jako wycinek koła (P. rigida, P. strobus). Drzewa są jednopienne, kwiaty rozdzielnopłciowe; męskie w kształcie krótkich kotek, złożone z pręcików, kwiatostany żeńskie szyszkowate, owocolistki ułożone spiralnie (niekiedy okółkowo),...

Ginkgo biloba — Miłorząb chiński (M. dwuklapowy). Występuje w Chinach południowo-wschodnich jako rodzimy, często sadzony w krajach sąsiednich (Japonia, Korea oraz w innych częściach świata. Wysokość drzewa 20-25 m (w ojczyźnie do 40 m). Średnica korony 10-15 m. Korona szerokostożkowata, lekka w budowie, o wyraźnie zaznaczonej strzale (niekiedy dwóch). Kora na pniu gruba o głębokich bruzdowatych spękaniach. Pędy grube, o licznych krótkopędach (podobieństwo do gruszy polnej). Liście wachlarzowate, na długich ogonkach, o unerwieniu dychotomicznym, z wycięciem na górze blaszki — stąd dwuklapowy. Układ liści skrętoległy. Drzewa dwupienne, rozdzielnopłciowe. kwiaty na krótkopędach, męskie w niewielkich kotkach, żeńskie po dwa na...

Oprócz paproci gruntowych do rodziny Polypodiaceae należą paprocie szlarniowe, bytujące przeważnie w lasach tropikalnych. Adiantum cuneatum — Adiantum klinowe. Pochodzi z Ameryki tropikalnej. Liście pierzasto złożone, listki pojedyncze, drobne, wachlarzowatotrójkątne, zwężające się klinowato w długi, gładki, połyskujący ogonek, o brunatnej barwie. Zarodnie osadzone na spodniej stronie listków w postaci kulistych, brunatnych plamek, nie wytwarzają prawie wcale zarodników. Adiantum klinowe jest rozmnażane przez podział w lutym—marcu. Po dokonanym podziale umieszcza się rośliny na ciepłym spodzie w mnożarce. Po 4-6 tygodniach, gdy zaczynają rosnąć i wytwarzać nowe liście, sadzi się je do doniczek o średnicy 8-1O cm, a gdy się rozrosną,...

Rośliny z rodziny Selaginellaceae rosną przeważnie w lasach podzwrotnikowych, cienistych i wilgotnych. Toteż w naszych warunkach uprawia się je w szklarniach o różnej temperaturze, zależnie od gatunku. Widliczki mają widlasto rozgałęzione łodygi, pokryte drobnymi, naprzemianłegle ułożonymi łuskowatymi liśćmi. Są one uprawiane bądź jako rośliny doniczkowe, bądź jako trawnikowe w palmiarniach i ogrodach zimowych. Selaginella apoda — Widliczka bezłodygowa. Pochodzi z Ameryki Północnej. Roślina kilkucentymetrowej wysokości, o zwartym pokroju, jasnozielona, nadaje się jako darń w chłodnych szklarniach, do zazieleniania powierzchni ziemi. Jest łatwo rozmnażana przez podział (rozerwanie darni). Lubi gleby próchniczne, często zraszane, stanowiska cieniste. Selaginella martensii — Widliczka Martensa....

Adiantum pedatum — Adiantum gruntowe. Pochodzi z Ameryki Północnej i Azji. Roślina o wysokości do 80 cm, ogonek liściowy długości 50 cm, liść długości 30 cm i szerokości ponad 30 cm, o lekkim ozdobnym pokroju. Jedyny gatunek z tego rodzaju zimujący w naszych warunkach. Liście tego gatunku mogą mieć zastosowanie w bukieciarstwie. Athyrium alpestre — Wietlica alpejska. Pochodzi z gór Europy, Azji Mniejszej i Ameryki Północnej. Liście długości do 160 cm, ciemnozielone, miękkie, nagie, łatwo więdnące, najszersze w części środkowej (17-35 cm szerokości). Ogonek liściowy pokryty jasnobrunatnymi łuskami. Wietlica alpejska jest u nas paprocią górską. Występuje w Tatrach, na...

Osmunda regalis L. — Długosz królewski. Pochodzi z Afryki, Ameryki, Azji, Australii i Europy. Liście długości do 180 cm i szerokości ok. 30 cm, podwójnie pierzaste, długoogonkowe o blaszce nagiej, żywozielonej, jesienią brązowiejącej. Kłącze skośnie wzniesione, krótkie i grube. W Polsce występuje na niżu w podmokłych lasach olszowych i na torfowiskach. Długosz królewski jest paprocią rzadką, reliktową, objętą u nas ochroną gatunkową. Pocięte kłącza tej paproci mogą służyć jako podłoże przy uprawie...

Znanych jest kilka tysięcy gatunków paproci na całej kuli ziemskiej, najwięcej ich rośnie w lasach tropikalnych, gdzie można spotkać paprocie drzewiaste, u nas uprawiane w szklarniach, np. Alsophila, której nie rozgałęziona kłodzina wznosi się często na wysokość kilku metrów ponad ziemię. Wiele gatunków bytuje jako epifity (porosła) na pniach drzew, np. Platyceriuvi (Płaskla łosioroga), której liście płonne kształtu nerkowatego przylegają do pnia drzewa, na którym paproć się znajduje, a liście zarodnikonośne przypominają kształtem rogi łosia, są bowiem głęboko wycinane. Wśród paproci przeważają gatunki trwałe, o płożących kłączach, zakończonych pękiem pojedynczych lub pierzastodzielnych liści, za młodu ślimakowato zwiniętych. W Polsce...

Część nazw roślin obecnie używanych pochodzi wprost od Rzymian, np. Salix, Rosa, Prunus. Ogromna większość roślin opisywanych później otrzymała nazwy podobne do terminów łacińskich lub greckich; wskazują na to m.in. końcówki nazw. Przy nazwach pochodzących od nazwisk zastosowano terminy z języków nowożytnych. Ponieważ przyjęto pisanie nazw po łacinie, obowiązuje również właściwy sposób ich wymawiania zawarty w regułach, większość jednak liter w nazwach łacińskich wymawia się tak samo jak w języku polskim. Wszelkie odchylenia od wymowy zwykłej są ujęte w zasady: AE jest wymawiane jak E (Elaeagnus, Chaenomeles, Spiraea), AE na końcu wyrazu jest wymawiane jako oddzielne E (Hippophae), C...