Lilie wodne

Pochodzą z Ameryki Północnej i Europy. Zgodnie z legendą powstały one z nimfy zmarłej z zazdrości. Są to piękne, trwałe rośliny wodne, o kłączu płożącym lub wzniesionym, czasami bulwkowatym. Liście pływające lub wzniesione nad wodą, na wierzchu ciemnozielone, od spodu innej barwy, zależnie od odmiany. Kwiaty duże, średnicy 6-20 cm, białe, różowe, czerwone lub żółte, o przyjemnym, delikatnym zapachu, zakwitają u niektórych odmian w dzień, u innych w nocy. Lilie wodne rozmnaża się głównie z podziału starszych roślin, w kwietniu—maju (patrz rozmnażanie grążeli). Można również rozmnażać z nasion, które przechowuje się w wodzie, w chłodnym i ciemnym pomieszczeniu, około 1 roku. W marcu—kwietniu przenośnię je do szklarni o temperaturze 10-12°C, a po upływie 3 tygodni następują wschody. Zaraz po wzejściu pikuje się rośliny do płaskich misek wypełnionych ziemią gliniastą. Miski te zanurza się całkowicie w płaskich naczyniach z wodą i ustawia w inspekcie lub mnożarce. Latem rozsadza się rośliny ponownie w miski zanurzone w wodzie tak, aby warstwa wody nad rozsadą wynosiła 5-6 cm. Inspekty lub mnożarki należy wietrzyć, lecz nie cieniować. Młodą rozsadę podczas zimy przechowuje się w szklarni zimnej, chroniąc przed mrozem i przed suszą. W drugim roku od wysiewu młode grzybienie wysadza się w maju w zbiornikach wodnych — tworzą one już liście pływające i większość ich już kwitnie. Sadzi się je w odległościach 0,5-3 m roślina od rośliny, zależnie od siły wzrostu. Grzybienie rzadko wydają nasiona bez sztucznego zapylania. Grzybienie wymagają głębokiej wody, gleby gliniastej, obficie nawożonej nawozami organicznymi. Szlam należy usuwać. Lubią stanowiska w pełni oświetlone, na miejscach nawet lekko zacienionych słabiej kwitną. W zimie należy chronić przed zamarznięciem. Po spuszczeniu wody w zbiornikach przykrywamy grzybienie grubą warstwą liści. Grzybienie stosuje się zarówno w naturalnych, jak i sztucznych zbiornikach wodnych. Głębokość wody dla odmian słabo rosnących powinna wynosić 20-40 cm, dla silnie rosnących 50-150 cm. Ważną rolę odgrywa odpowiednie nawożenie. Do 1 m2 gleby gliniastej, którą wypełnia się dno, należy dodać 5 kg nawozu ptasiego lub 10 kg krowieńca i kilkakrotnie glebę przerobić. Dobrze działają też opiłki rogowe. Tak przygotowaną glebą należy wyłożyć baseny warstwą grubości do 50 cm. Dla jednej rośliny potrzebna jest powierzchnia ok. 1 m2. Po wysadzeniu roślin stopniowo napuszcza się wodę. Tam, gdzie wody spuścić nie można, rośliny sadzi się w płaskich koszach wiklinowych średnicy 50-70 cm, głębokości ok. 40 cm. Kosze te obciążając kamieniami wpuszcza się na dno sadzawki. Złote rybki, wprowadzone na lato do basenu i sadzawek z grzybieniami, oczyszczają wodę. Obok znaczenia dekoracyjnego grzybieni na tle sadzawki, kwiaty ich stanowią piękny materiał bukieciarski, a przetrzymując je po ścięciu przez 15-20 minut na pełnym słońcu, chronimy je przed niepotrzebnym zamykaniem w bukiecie. Nymphaea alba — Grzybień biały. Gatunek występujący prawie w całej Europie. W Polsce rozpowszechniony, podlegający częściowej ochronie. Kłącza słabo rozgałęzione, kilkucentymetrowej grubości, żółtawobiałe, rozpościerają się poziomo. Liście skórzaste, dość grube, gdy się rozwijają, są czerwone, później obustronnie zielone. Kwiaty zielonkawobiałe, przyjemnie, słabo pachnące, o średnicy do 12 cm, zewnętrzne działki kielicha czerwonobrązowe. Kwitną od czerwca do września. Z odmian na uwagę zasługują: N. alba ,Rosea’ — grzybień różowy — kwiaty tej odmiany są karminowoczerwone, roślina trująca, mająca zastosowanie w lecznictwie; N. alba ,Rubra’ — grzybień czerwony — kwiaty mają płatki zewnętrzne różowe, wewnętrzne czerwone. Nymphaea tuberosa — Grzybień bulwiasty. Pochodzi z Ameryki Północnej. Roślina o pełzających kłączach, za pomocą których szybko się rozrasta. Rozwijające się liście czerwone, później obustronnie zielone. Ogonki liściowe wzdłuż brązowoczerwono pręgowane. Kwiaty białe, duże, średnicy 10-20 cm, bez zapachu. Gatunek ten dobrze wytrzymuje nasze warunki klimatyczne, rośnie silnie i wymaga dużo miejsca.