Słonecznik

Pochodzi z Ameryki Północnej. Oprócz użytkowych roślin rocznych, słonecznik obejmuje wiele bylin o wysokości 14-3 m. Kwitnie od lipca do listopada. Słoneczniki są rozmnażane głównie z rozłogów, które odejmuje się wiosną, a dzięki łatwości rozmnażania mogą się stać uciążliwe, np. bulwa Helianthus tuberosus (Słonecznik bulwiasty) uprawiana często dla jadalnych części podziemnych. Słoneczniki nie są wymagające na glebę, rosną w każdej glebie ogrodowej, byle w stanowisku słonecznym. Stosowane są na grupy ogrodowe i parkowe, do zasłonięcia kompostów czy też zabudowań gospodarczych. Helianthus rigidus — Słonecznik szorstki. Wysokość 100-140 cm. Łodyga szorstka, owłosiona, liście naprzeciwległe, lancetowate lub jajowatolancetowate, skórzaste, grube, obustronnie szorstko owłosione, siedzące albo krótkoogonkowe. Koszyczki kwiatowe średnicy 5-8 cm, osadzone na długich szypułkach. Kwiaty języczkowe żółte, długości 3-4 cm, rurkowe czerwonobrunatne. Kwitnie sierpień—wrzesień. Bylina szybko się rozprzestrzeniająca. Helianthus salicifolius (H. orgyalis) — Słonecznik wierzbolistny. Wysokość 2-3 m. Łodyga gładka, naga, nie rozgałęziona, liście skrętoległe, równowąskie lub nitkowate, długości 20-40 cm, szerokości 0,4-1 cm. Koszyczki kwiatowe drobne, nieliczne, bez zpaczenia zdobniczego. Kwitnie koniec września—październik. Słonecznik wierzbolistny lubi stanowiska słoneczne i półcieniste. Sadzić należy w odległości 80-100 cm. Bylina niezwykle dekoracyjna, oryginalna, do stosowania w grupach parkowych i ogrodowych oraz do sadzenia przy basenach, szybko się rozrasta.