Strączkowe
Lathyrus odoratus — Groszek pachnący. Pochodzi z Sycylii. Dorasta do wysokości 1-2 metrów. Łodyga wiotka, kanciasta, liście pierzaste, z jedną parą listków, nieco owłosione, pojedyncze listki eliptyczne. Kwiaty motylkowe, pachnące, duże, w gronach lub po kilka, osadzone na sztywnych szypułkach, często do 50 cm długich. Barwy kwiatów od białej poprzez łososiową, różową w różnych odcieniach, czerwoną, aż do ciemnolila lub niebieskiej. Groszek pachnący uprawia się głównie na kwiat cięty. Groszek pachnący wysiewa się w początkach kwietnia, a nawet w końcu marca na zagony pasowo, wzdłuż pasów rozciąga się druty, do których rośliny się czepiają. Pas stanowią dwa rzędy w odstępach 20 cm, a między pasami stosuje się odległość około 80 cm. W rzędach wysiewa się nasiona w odstępach 5 cm, następnie je przerywa. W celu przyspieszenia kwitnienia groszków można je wysiać do doniczek w szklarni lub inspekcie już w lutym, a następnie wysadzić na zagony w odstępach 20 cm. Groszek pachnący udaje się na przeciętnych glebach ogrodowych, zasobnych w wapń, wymaga on jednak obfitego nawożenia, szczególnie fosforowo-potasowego. Źle rośnie na glebach podmokłych, jak również na bardzo suchych. Odczyn gleby, na której groszek dobrze rośnie, powinien wynosić pH 6,5-7,5. Z chwilą gdy groszek wyrośnie do 15 cm, uszczykuje się pędy ponad liśćmi, by spowodować rozkrzewienie się roślin. Dalsze zabiegi pielęgnacyjne polegają na odchwaszczaniu, spulchnianiu zagonów i zraszaniu w okresie suszy. Pożądane jest wyściełanie międzyrzędzi rozłożonym obornikiem spod inspektów. Uprawiany u...
Czytaj więcej
Najnowsze komentarze