Makowate

Papaver somniferum — Mak lekarski. Pochodzi z wschodnich rejonów Europy południowej. Wyrasta do wysokości 120 cm. Liście podłużnie jajowate, nie podzielone, ostro ząbkowane, niebieskawe. Kwiaty średnicy do 10 cm, od białych do ciemnopurpurowych, kwitną w czerwcu—sierpniu. Mak lekarski, jak zresztą wszystkie maki roczne, wysiewa się jak najwcześniej na wiosnę (w marcu, początkach kwietnia), wprost na grzędy kwiatowe, stosując odstępy między rzędami 30 cm, zaś w rzędach dwukrotne przerywanie, pozostawiając ostatecznie rośliny w odległościach 20-1-30 cm. Nasiona maku lekarskiego są drobne, 1 g zawiera około 2000 nasion, przy wysiewie miesza się je z piaskiem. Mak wymaga gleb ciężkich, żyznych, zasobnych W wapń. Mak jest ozdobny z dużych, barwnych kwiatów, które nie nadają się na kwiat cięty, ale pięknie kontrastują z zielenią trawników albo na rabatach wśród innych kwiatów. Najbardziej efektowny jest mak lekarski pełny P. somniferum var. paeonieflorum — mak lekarski piwoniowy. Lobularia maritima (Alyssum maritimum) — Smagliczka nadmorska. Roślina dorastająca do wysokości 30 cm, o łodydze płożącej, liściach lancetowatych, kwiatach białych, miodowo pachnących, drobnych, zebranych w gronach. Kwitnie od czerwca do późnej jesieni. Smagliczkę wysiewa się wprost do gruntu w kwietniu—maju, najczęściej na obrzeżenia rabat kwiatowych (1 g zawiera ok 2500 nasion). Smagliczka rośnie dobrze na każdej glebie, w stanowisku słonecznym. Kwitnie bardzo obficie, wysiewa się sama, toteż po roku uprawy można ją spotkać wszędzie dokoła, jeżeli nie przytnie się pędów po pierwszym przekwitnięciu. Odstępy rzędów powinny wynosić 10-15 cm, a w rzędzie 3-5 cm. Szkodnikiem występującym na większości roślin krzyżowych, w tym i na smagliczce nadmorskiej,, jest pchełka ziemna. Opanowuje ona wschody podczas suszy. Zwalcza się ją opylając np. Owadofosem pylistym. W uprawie najczęściej spotyka się odmianę zwartą L. maritima var. benthamii ,Violett Queen’, o kwiatach fioletowoniebieskich oraz L. maritima var. procumbens ,Schneeteppich’ — o kwiatach białych. Iberis amara — Ubiorek gorzki. Pochodzi z Europy południowej. Wyrasta do wysokości 30 cm. Łodygi wzniesione, o rozgałęzieniach nieco rozpostartych. Liście, lancetowate, kwiaty małe, białe, pachnące, zebrane w baldachogrona. Kwitnie jako roślina roczna w lipcu i sierpniu. Ubiorek wysiewa się w marcu—kwietniu (1 g zawiera 400 nasion). Odstępy między rzędami wynoszą 10-15 cm, w rzędzie 3-5 cm. Ubiorek jest niewybredny na glebę, wymaga stanowiska słonecznego. Ubiorek stosuje się na kwietniki, rabaty kwiatowe, a najczęściej na obwódki. Bywa uszkadzany przez pchełkę, z którą należy walczyć wczesną wiosną, stosując opylanie np. Owadofosem pylistym. Odmianą wyróżniającą się większymi, białymi kwiatami jest I. amara .Concordia Etnpress’. Iberis umbellata — ubiorek o kwiatach purpurowolila.