Doniczki i ich rodzaje

Doniczki ceramiczne. Mimo dużego postępu proste naczynia wyrabiane z gliny są nadal używane. Wielką zaletą doniczek z gliny jest porowatość ścianek, a przenikające przez nie powietrze wpływa korzystnie na wzrost korzeni i całej rośliny. Wielkość doniczek mierzy się średnicą górnej krawędzi. Skala wielkości jest znaczna i wynosi 3-24 cm, przy czym każdy wyższy numer od 3-16 ma o 1 cm większą średnicę górną od poprzedniego, zaś u doniczek od 16-24 cm numery wzrastają co 2 cm. Korzystny kształt doniczek ceramicznych (średnica krawędzi górnej jest większa od średnicy krawędzi dolnej) ułatwia ich przenoszenie i przetrzymywanie w magazynie. Doniczki wyrabiane ręcznie mają niekiedy wewnątrz wręby, co utrudnia wyjmowanie roślin przy przesadzaniu, natomiast wyrabiane maszynowo są wewnątrz gładkie. Doniczki większych rozmiarów, powyżej nr 24, są robione ręcznie, dzięki czemu są trwalsze. Istnieją dwa typy doniczek: normalne, w których wysokość jest o 1 cm mniejsza od średnicy i specjalne, znacznie wyższe niż szersze. Drugi typ jest używany zwykle dla palm, pandanów oraz hiacyntów. Górna krawędź doniczki ma zwykle wzmocnienie w formie szerokiego kantu, który ułatwia podejmowanie i przenoszenie doniczki. Pasek ten nie może być zbyt gruby, gdyż przy ustawianiu doniczek zabiera zbyt dużo miejsca. Doniczki małych rozmiarów są zwykle bez wzmocnień na krawędzi. Trwałość doniczek zależy od jakości gliny, jej wyrobienia oraz właściwego wypalenia. Doniczki plastykowe. Doniczki plastykowe wyrabiane z różnych materiałów zastępczych są lekkie i trwałe, lecz ścianki ich nie są porowate. Dostęp powietrza do korzeni z zewnątrz jest możliwy wówczas, gdy ziemia jest sucha, po podlaniu powietrze z bryły korzeniowej jest wyparte, co utrudnia rozwój korzeni. Okresowy dostęp powietrza zbiega się z brakiem wilgoci, co nie wpływa korzystnie na normalny wzrost rośliny. Doniczki plastykowe są droższe od ceramicznych, co ma duży wpływ na koszty produkcji. Doniczki tekturowe. Doniczki tekturowe bywają używane do rozsad. Wykonuje się je z pasków tektury cienkiej; w ściankach są liczne koliste otworki, a dno częściowo zatkane dwoma paskami ułożonymi na krzyż. Po napełnieniu ziemią sadzi się w nie rośliny i ustawia na parapecie. Łatwy dostęp ciepła i powietrza przez otwory w ściankach powoduje szybki wzrost korzeni, które wydostają się na zewnątrz. Rośliny z utworzoną w ten sposób bryłą korzeniową sadzi się na miejsce stałe. Tektura z doniczek rozkłada się w ziemi. Doniczki te są łatwe w produkcji, a przy tym tanie, gdyż tektura do ich wyrobu jest cienka i może być pośledniego gatunku. Doniczki ziemne. Doniczki ziemne są używane do rozsad. Wykonuje się je za pomocą doniczkarek na miejscu w zakładzie, z mieszanki ziemi. Doniczka jest jednocześnie podłożem, w którym roślina się rozwija; dlatego też ziemia do jej wyrobu musi być bogata w składniki pokarmowe, odpowiednio przewiewna, z pewną ilością lepiszcza, które pozwala na utrzymanie właściwej formy i trwałości wytłoczonego z niej naczynia. Skład ziemi do doniczek ziemnych bywa różny. Dobre wyniki daje następujący zestaw: ziemia kompostowa, drobny torf ogrodniczy, sproszkowana wyschnięta glina i krowieniec. Wszystkie składniki powinny być rozdrobnione, aby można było łatwo i dokładnie je wymieszać. Po wymieszaniu należy odpowiednio mieszankę nawilgocić, badając jej spoistość i lepkość przez wykonanie próbnej doniczki. Dodatek nawozów mineralnych do mieszanki jest zbyteczny, gdy ziemia kompostowa i krowieniec mają dosyć składników pokarmowych dla pierwszego etapu wzrostu roślin. Gotowe doniczki ustawia się na parapecie lub w inspekcie i pikuje w nie rośliny. Doniczki zespolone. Przy produkcji rozsad roślin kwiatowych są używane również doniczki zespolone. Doniczki takie występują w blokach po kilkanaście sztuk, wielkość doniczek jest taka sama jak ceramicznych. Każdy zespół jest równy wielkości skrzynek do pikowania, co ułatwia przenoszenie i ustawianie roślin.