Aster

Pochodzi z Ameryki Północnej, Europy (Polska). Rodzaj ten obejmuje gatunki kwitnące stopniowo, od wiosny do późnej jesieni. Wczesną wiosną kwitną przeważnie astry górskie, o łodydze nie rozkrzewionej, zakończonej jednym lub paroma koszyczkami kwiatowymi, rozmnażane przez podział i z nasion. Astry jesienne mają łodygi rozkrzewione, kwiaty zgrupowane w górnych częściach łodyg w postaci kwiatostanów. Przyjęta jest dla nich nazwa marcinki. Większość ich dorasta do wysokości 1 m, choć są też formy niskie, karłowe. Są to byliny niewybredne, trwałe, szybko rosnące, dające się rozmnażać przez dzielenie i przesadzać prawie w każdej porze roku. Zastosowanie ich jest wszechstronne — niskie na obwódki, grupy, wysokie — na duże grupy ogrodowe, na żywopłoty oraz na grzędy bylinowe. Niektóre odmiany zakwitają już w końcu sierpnia, inne dopiero w październiku. Aster alpinus — Aster alpejski. Pochodzi z Ameryki Północnej, Azji, Europy (Polska). Wysokość 15-20 cm. Łodyga wzniesiona, krótko, miękko owłosiona, pojedyncza. Liście dolne łopatkowate, górne lancetowate, siedzące, całobrzegie, z obu stron krótko owłosione. Kwiaty brzeżne języczkowe, niebieskofioletowe (rzadko białe). Kwiaty rurkowe — żółte, tworzą środek koszyczka. Kwitnie w maju i czerwcu. Aster alpejski należy rozmnażać z podziału w sierpniu. Wymaga gleby wapiennej, gliniasto-próchnicznej, stanowiska słonecznego. Aster alpejski jest stosowany do ogrodów skalnych, na rabaty i grzędy tarasowe. Z odmian warto uprawiać A. alpinus superbus hort. — o kwiatach lila. Aster amellus — Aster gawędka. Pochodzi z Europy (Polska). Wysokość 20-80 cm. Liście szerokolancetowate, koszyczki kwiatowe średnicy do 5 cm. Kwiaty języczkowe niebieskolila, kwiaty rurkowe — środek koszyczka — żółte. Kwitnie od sierpnia do października. Gatunek dość wolno rosnący, długowieczny. Przesadzać należy po upływie 6-10 lat. Rozmnażać należy z siewu, odmiany przez podział, sadzonki przyjmują się trudno. Aster gawędka wymaga stanowiska słonecznego, gleby wapiennej, lekkiej, przewiewnej. Znosi dobrze suszę. Stosować można do ogrodów skalnych, na rabaty kwiatowe. Sadzić najlepiej z podziału wiosną. Z cenniejszych odmian są znane: A. amellus .Dunkler Schatz’ — wysokość do 40 cm, kwiaty ciemne, fioletowoniebieskie, kwitnie sierpień—wrzesień; A. amellus ,Emma Bedau’ — wysokość do 60 cm, kwiaty ciemnofioletowe, kwitnie wrzesień—październik; A. amellus .Nocturnes’ — kwiaty duże, lawendoworóżowe, kwitnie wrzesień—październik; A. amellus var. praecox ,Peach Blossom’ — kwiaty różowofioletowe, kwitnie czerwiec—lipiec. Aster dumosus — Aster krzaczasty (Marcinki karłowć). Pochodzi z Ameryki Północnej. Wysokość 20-1-25 cm. Liście łopatkowate, wydłużone. Kwiaty języczkowate jasnolila, rurkowate od złocistych do brązowych. Kwitną we wrześniu i październiku. Aster krzaczasty należy rozmnażać przez podział, w każdej prawie porze roku, choć najlepiej wiosną. Sadzić w odległości 35-60 cm, zależnie od odmiany. Dzielić co 4 lata. Rośnie dobrze zarówno na suchej glebie piaszczystej, jak i na wilgotnej, próchnicznej. Wymaga stanowiska słonecznego lub półcienistego. Aster krzaczasty ma wszechstronne zastosowanie. Nadaje się na rabaty, ogrody skalne, jako roślina obwódkowa. Z odmian najcenniejsze to: A. dumosus .Audrey’ — wysokość 40 cm, kwiaty ametystowofioletowe, A. dumosus ,Blue Baby’ — wysokość 30 cm, kwiaty niebieskie, pół- pełne, A. dumosus ,Niobe’ — wysokość 20 cm, kwiaty białe, A. dumosus ,Prof. Kippenberg’ — kwiaty duże, jasnoniebieskie, półpełne, A. dumosus .Peter Harrison’ — wysokość 40-50 cm, kwiaty duże, różowe. Aster ericoides — Aster wrzosolistny. Pędy ma cienkie, gęste, mirtolistne. Najczęściej spotykana odmiana .Erlkónig’. Aster novae-angliae — Aster nowoangielski (Marcinki nowoangielskie). Pochodzi z Ameryki Północnej. Wysokość do 170 cm. Pędy nieliczne, mocne i sztywne, omszone. Liście wydłużone, szarawe, szorstko owłosione. Kwiatostany grupujące się w górnej partii łodyg. Kwiaty języczkowe różowe, karminowe, fioletowe, niebieskie. W dni bezsłoneczne kwiatostany zamykają się. Kwitną we wrześniu i październiku, często do połowy listopada. Łatwo więdną. Aster nowoangielski jest rozmnażany przez podział wiosną. Wymaga gleby ogrodowej, stanowiska słonecznego. Zastosowanie na rabaty, grupy ogrodowe i parkowe. Aster novibelgii — Aster nowobelgijski (Marcinki nowobelgijskie, M. wirgińskie). Pochodzi z Ameryki Północnej. Wysokość 120-180 cm. Pędy i liście gładkie. Koszyczki kwiatowe stosunkowo duże, średnicy 4 cm. Kwitną obficie wrzesień—październik, często do mrozów. Aster nowobelgijski jest rozmnażany przez podział, głównie wiosną. Przy dzieleniu zdrewniałe części środkowe odrzuca się, biorąc do sadzenia tylko roczne lub dwuletnie rozłogi brzeżne. Przy rozmnażaniu z sadzonek robi się je wczesną wiosną w inspekcie. Sadzi się je w odstępach 80-100 cm (odmiany wysokie). Zakwitają jesienią. W glebie głębokiej, żyznej rosną 8-MO lat, jeżeli wycina się stare środki kęp, dając im nową, dobrą glebę. Egzemplarze opanowane przez mączniaka i rdzę należy usuwać i palić. Zastosowanie na rabaty, grupy ogrodowe i parkowe, obwódki, żywopłoty.Aster sedijolius — Aster wąskolistny. Pochodzi z Europy południowej, porasta brzegi Dniestru. Wysokość 60-4100 cm. Liście lancetowate, zwężające się z obydwu stron, niebieskawozielone, krótko owłosione, punktowane. Kwiat lila. Koszyczki kwiatowe zebrane w zwarte baldachogrona. Kwitnie sierpień—wrzesień. Należy przycinać na wiosnę wierzchołki pędów. Aster wąskolistny należy rozmnażać z podziału. Na glebę jest niewybredny, udaje się w stanowisku słonecznym. Zastosowanie na rabaty bylinowe, na ogrody skalne. Głównie polecaną odmianą jest A. sedijolius var. nanus — wąskolistna odmiana karłowa, wysokość 30-40 cm, przycinana dobrze się rozkrzewia, bardzo dobra do dużych grup w zestawieniu z niską nawłocią. Aster subcoeruleus — Aster niebieskawy. Pochodzi z Himalajów. Wysokość 30-40 cm. Liście owalno wydłużone. Kwiaty w postaci pojedynczych koszyczków, barwy niebieskolila, średnicy 4-5 cm, duże. Kwitnie maj—czerwiec. Aster niebieskawy wymaga gleby próchnicznej, wilgotnej, stanowiska słonecznego. Zastosowanie na rabaty, ogrody skalne, a także uprawiane na kwiat cięty. Znane są liczne odmiany ogrodowe, z których za najcenniejsze uważa się: A. subcoeruleus .Apollon’ — kwiaty ciemnoniebieskie, A. subcoeruleus .Wartburgstern’ — kwiaty barwy heliotropu.