Miesiąc: listopad 2017

Cięcie róż

Róże wymagają corocznego cięcia, które należy wykonać zwykle w kwietniu, po odkryciu ich z zabezpieczenia zimowego. Trzeba przy tym pamiętać, że każda grupa róż wymaga innego cięcia, z tym że wszystkie róże świeżo posadzone powinny być przycięte dość silnie, aby mogły zachować równowagę pomiędzy znacznie skróconym systemem korzeniowym a ich częścią nadziemną. U krzewów róż odmian bardzo silnie rosnących pozostawia się na każdym pędzie 4-6 oczek, u krzewów średnio silnych 3-4 oczek, u słabo rosnących 2-3 oczek. Coroczne cięcie róż wielko- i wielokwiatowych polega na usuwaniu wszelkich pędów słabych, cienkich, uszkodzonych, krzyżujących się. Pozostałe pędy przycina się mocniej lub słabiej, zależnie od siły wzrostu danej odmiany oraz od tego, czy chcemy mieć więcej kwiatów, nawet drobniejszych, czy też zależy nam na wielkości kwiatów nawet kosztem ich liczby. Cięcie polega na mocnym przycinaniu pędów u róż słabo rosnących (pozostawiając na pędzie 2-3 oczek), średnio silnie tnie się krzewy wzrostu średniego, najsłabiej, przy pozostawianiu największej liczby oczek na krzewie, odmiany silnie rosnące. Długość przycinania jest uzależniona również od stopnia przemarznięcia pędów róż podczas ostatniej zimy, toteż do cięcia przystępuje się wtedy, kiedy pąki są już nabrzmiałe i można ocenić stopień przemarznięcia pędów. Stosowany sposób cięcia wpływa na wielkość kwiatów i porę ich kwitnienia. Im krócej (mocniej) róże są cięte, tym kwiaty będą okazalsze, aczkolwiek będzie ich mniej i nieco później zakwitają. Cięcie długie, słabsze, przy pozostawieniu większej liczby oczek, powoduje natomiast...

Czytaj więcej

Pielęgnacja róż wysadzonych na miejsce stałe

Po posadzeniu wszystkie róże należy obficie podlać, a po rozpoczęciu przez nie wegetacji, to znaczy w pierwszych dniach maja, trzeba rozpocząć zasilanie róż rozcieńczoną gnojownicą, gnojówką lub roztworem nawozów mineralnych (azotowo-fosforowo-potasowych). W maju powtarza się zasilanie dwu- lub trzykrotnie. Dobrze i wcześnie posadzone róże mogą zakwitnąć już w czerwcu. Po pierwszym ich kwitnieniu, jeżeli w tym okresie wypada susza, róże należy kilkakrotnie obficie podlać. Po podlaniu, względnie po deszczu, zasila się jeszcze raz róże płynnym nawozem. Ściółkowanie róż. W celu utrzymania wilgotności w glebie jest pożądane zastosowanie ściółki pomiędzy różami. Teren pomiędzy roślinami wykłada się przegniłym obornikiem, torfem ogrodniczym, trawą uzyskaną z koszenia trawników, względnie innym materiałem izolacyjnym. Rozrzuca się ściółkę warstwą grubości co najmniej 5 cm. Zabieg ten wstrzymuje rozwój chwastów i nie dopuszcza do przesuszenia gleby. Nawożenie róż. Róże, jak już była o tym mowa, reagują dodatnio na zasilanie od maja do połowy czerwca przefermentowanym krowieńcem. nawozami ptasimi (kurzym lub gołębim) lub też rozcieńczoną gnojówką. Fermentacja wyżej wymienionych nawozów organicznych, zalanych wodą pod przykryciem, trwa w temperaturze ok. 18°C 2 tygodnie. Otrzymaną w ten sposób gnojownicę należy rozcieńczyć wodą 4-krotnie. Nawożenie tak przygotowanymi nawozami płynnymi dobrze jest przeprowadzać po deszczu. Niezależnie od zasilania róż nawozami płynnymi w maju i czerwcu, należy pamiętać o tym, że róże wymagają kilkakrotnego obfitego nawożenia. Róże nie lubią świeżego nawozu naturalnego, np. obornika, nawozu końskiego, świńskiego czy też ptasiego. Natomiast dobrze reagują...

Czytaj więcej

Sadzenie róż na miejsce stałe

Róże najlepiej sadzić wiosną, gdyż sadzenie jesienne często zawodzi. Krzewy róż sprowadzane wiosną natychmiast wyjmuje się z opakowania i jeśli przeschły na skutek długotrwałej podróży, zanurza się na 12 godzin w naczyniu z wodą. Bezpośrednio przed wysadzeniem jest pożądane zamoczenie róż w papce z gliny. Najlepsze do wysadzenia są róże jednoroczne, o koronie złożonej z kilku silniejszych pędów, z dobrze rozwiniętym systemem korzeniowym. Przy nabywaniu róż plennych (okulizowanych na wysokości 100-150 cm) należy zwrócić uwagę na to, aby pień był prosty, dostatecznie gruby i pozbawiony wszelkich uszkodzeń. Wysadzane przez nas róże winny mieć dobrze wykształcone i kształtne korony oraz należycie wykształcony i zdrowy system korzeniowy. Ze szkółek prowadzonych na glebach piaszczystych korzenie róż są lepiej wykształcone i silniej rozgałęzione, a więc łatwiejsze do przyjęcia przy przesadzaniu. Róże należy sadzić bardzo starannie, uzależniając odległości pomiędzy nimi od grupy róż, jaką się wysadza, od odmiany i żyzności gleby, na której będą rosły. Na średnio żyznej glebie róże parkowe sadzi się w grupach w rozstawie 75-100X150 cm; róże długopędowe (pnące) co 150-200 cm, wielkokwiatowe co 30-45 cm, wielokwiatowe co 25-30 cm. Przy odmianach bardzo silnie rosnących np. róż wielkokwiatowych Mme Mailland, czy z wielokwiatowych Ewa Teschendorff, odległość należy powiększyć o 10 cm. Formy pienne sadzi się co 60-80 cm we wszystkich kierunkach. Bezpośrednio przed sadzeniem korzenie uszkodzone czy nadłamane przycina się ostrym nożem, najczęściej sierpakiem, aż do miejsca zdrowego, stare, zbutwiałe wycina...

Czytaj więcej

Róże dla terenów zieleni

Róże należą do roślin podziwianych i uprawianych od czasów najdawniejszych. Spotykano je według wszelkiego prawdopodobieństwa już 2000 lat przed naszą erą we wspaniałych ogrodach Babilonu. Róża powszechnie uprawiana w Grecji (VI wiek p.n.e.) została mianowana królową kwiatów. Z Grecji przedostała się do Rzymu, świecąc tam triumf jako symbol miłości i radości życia. Z nastaniem chrześcijaństwa róża dostała się do ogrodów klasztornych, była tam masowo uprawiana, służyła do dekoracji ołtarzy i stanowi jak gdyby symbol miłości chrześcijańskiej. Uczestnicy wypraw krzyżowych przywozili ze wschodu do Europy nowe gatunki róż, które następnie zostały wykorzystane w XIX w. do masowych prac hodowlanych, do sztuk zdobniczych (malarstwo, modelarstwo i rzeźbiarstwo). Dzisiejsze róże ogrodowe są mieszańcami powstałymi przez wielokrotne niekiedy krzyżowanie gatunków dziko rosnących, a następnie przez dalsze krzyżowanie otrzymanych w ten sposób ras. Obecnie jest wiele tysięcy odmian róż, które zależnie od charakteru wzrostu i rodzaju kwiatów dzielimy na róże: wielkokwiatowe (jak dotąd najbardziej znane), wielokwiatowe (bukietowe — polyanty), miniatury, długopędowe (zwane inaczej pnącymi, względnie czepnymi), parkowe i botaniczne. Osobną grupę tworzą róże miniaturowe, te jednak jak dotychczas w zdobnictwie nie mają większego znaczenia. Róże można prowadzić jako krzaczaste lub jako pienne. Okulizuje- my je na róży dzikiej (szypszynie) na pędzie wyprowadzonym na żądaną wysokość. Róże najlepiej rosną na glebie piaszczysto-gliniastej, zasobnej W pokarmy, utrzymanej w należytej kulturze, to znaczy gwarantującej dostęp powietrza do korzeni oraz dostateczny zasób wilgotności. Róże źle rosną na glebie...

Czytaj więcej

Nawłoć

Pochodzi z Ameryki Północnej. Byliny wysokości 15-200 cm. Łodygi wzniesione, liście skrętoległe, całobrzegie lub ząbkowane, koszyczki kwiatowe bardzo drobne, w różnych odcieniach koloru żółtego, zebrane w wiechokształtne grona. Kwitnie lipiec—październik. Nawłocie są rozmnażane wiosną przez podział i z sadzonek. Odmiany karłowe sadzi się w odstępach 30-40 cm, wysokie — 50-80 cm. Po przekwitnięciu należy ścinać kwiatostany i nie dopuszczać do’ samosie- wu, aby nie zachwaszczać terenu. Nawłocie są wytrzymałe na mróz, niewybredne, bujnie i szybko rosnące. Odpowiadają im zarówno stanowiska słoneczne, jak również półcieniste, wilgotne. Nawłocie można stosować na rabaty, grupy ogrodowe i parkowe, żywopłoty, obwódki, a niskie gatunki i odmiany w ogrodach skalnych. Solidago x hybrida — Nawłoć mieszance ogrodowe. Jest wiele odmian, z ciekawszych należy wymienić: S. x hybrida ,Leraft’ — wysokość do 60 cm, kwiaty jasnożółte, kwitnie w połowie września; S. x hybrida ,Golden Falls’ — wysokość do 60 cm, kwiaty żółte, kwitnie sierpień—wrzesień; S. x hybrida ,Goldelfe’ — wysokość do 80 cm, wiechy luźne, podobna najbardziej do mimozy, kwitnie w sierpniu; S. x hybrida ,Goldjunge’ — wysokość do 180 cm, kwitnie od końca sierpnia do października. Solidago virga-aurea — Nawłoć pospolita. Pochodzi z Azji, Afryki północnej, Europy. Wysokość do 100 cm. Łodyga w części dolnej gładka, u góry miękko owłosiona. Liście szerokolancetowate. Kwiaty żółte, w luźnych wiechach. Polecane są odmiany niskie, karłowe, jak: S. virga-aurea subsp. alpestris — wysokość 15-20 cm, kwiatostany krótkie, żółte, kwitnie...

Czytaj więcej

Rudbekia

Pochodzi z Ameryki Północnej i Meksyku, Wysokość 30-250 cm. Ładne byliny parkowe, wysokie w grupach, niskie niezastąpione na rabatach. Liście skrętoległe, pojedyncze lub złożone, pędy przeważnie omszone, koszyczki kwiatowe duże, z wypukłym dnem kwiatowym, osadzone na długich szypułkach, pojedyncze lub zebrane w luźne wiechy baldachokształtne. Kwiaty języczkowe żółte, kwiaty rurkowe zielonawe, żółte lub brązowe. Rudbekia jest rozmnażana zwykle przez podział i z sadzonek „z piętką” oraz z wysiewu nasion na wiosnę. Wysokie odmiany sadzi się w odstępach 60-80 cm, niskie — 35-40 cm. W uprawie są łatwe i niewybredne. Rosną dobrze w każdej glebie, byle nie za suchej. Lubią stanowisko słoneczne lub półcieniste. Stosuje się na rabaty, grzędy kwiatowe (nadają się na kwiat cięty), pojedyncze rośliny na trawnikach i w grupach. Wysokie odmiany wymagają podpór i przywiązania. Rudbeckia fulgida — Rudbekia błyskotliwa. Wysokość 30-7-60 cm. Łodyga oraz liście mocno owłosione. Liście różnokształtne, szorstkie, od łopatkowo-lancetowatych, ogonkowych, całobrzegich na samym dole, do siedzących, całobrzegich lub odlegle piłkowanych w górnej części łodygi. Koszyczki kwiatowe od jednego do kilku na długich łodygach, średnicy do 12 cm. W koszyczku 12-20 kwiatów języczkowych żółtych, kwiaty rurkowe ciemnobrunatne tworzą środek koszyczka. Kwitną sierpień—październik. Roślina wytrzymała na mrozy. Rudbekię błyskotliwą stosuje się na rabaty bylinowe oraz na kwiat cięty. Z odmian na uwagę zasługują: R. fulgida ,Compacta’ — odmiana „zwarta”, wyróżnia się niższym wzrostem; R. fulgida var. sullivantii — rośnie wyłącznie w stanowiskach wilgotnych, silnie się...

Czytaj więcej

Języczka

Pochodzi z Chin, Japonii. Potężne byliny parkowe, wysokość 100-300 cm. Liście duże, ozdobne, kwiaty żółte. Języczkę rozmnaża się przez podział, dobrze rośnie w stanowiskach wilgotnych i półcienistych, może rosnąć również w słońcu i w glebach suchszych, ale więdnie’w dni upalne. Lubi gleby próchniczne, żyzne. Sadzi się je w odstępach 50-100 cm. Stosuje się je w parku, w półcieniu, w mokrych miejscach nad wodą, pojedynczo i w grupach ogrodowych. Ligularia clivorum — Języczka pomarańczowa. Wysokość 100-150 cm. Liście dekoracyjne, duże, okrągłe, o brzegach ząbkowanych, koszyczki kwiatowe średnicy 10 cm, żółtopomarańczowe, zebrane w wierzchołki baldachokształtne. Kwitnie sierpień—październik. Wytrzymuje nasze warunki klimatyczne. Gatunek można rozmnażać z nasion. W uprawie są stosowane odmiany: L. clivorum .Desdemona’ — o łodygach i liściach ciemnopurpurowych, koszyczkach kwiatowych czerwonopomarańczowych; L. clivorum .Otello’ — o liściach wpadających w purpurę, koszyczkach dużych, ciemnopurpurowych; L. clivorum .Orange Queen’ — o kwiatach ciemnopomarańczowych. Ligularia przewalskii — Języczka Przewalskiego. Wysokość do 120 cm. Liście ostro wycinane, koszyczki kwiatowe jasnożółte, w kwiatostanach kłosokształtnych, wąskich, lekkich. Kwitnie sierpień—wrzesień. Stosuje się pojedynczo i w grupach ogrodowych, w połączeniu z astrami i innymi...

Czytaj więcej

Szarotka

Leontopodium alpinum — Szarotka alpejska. Pochodzi z Azji, Europy (Polska). Wysokogórska bylina o wysokości 10-20 cm. Należy do zmiennych gatunków różniących się od siebie barwą i kształtem. Liście i pędy grube, białe, filcowato owłosione. Koszyczki kwiatowe drobne, średnicy 5-8 cm, zebrane w szczytową główkę, otoczone gwiazdką poziomo odstających liści. Kwitnie czerwiec—sierpień. Szarotkę rozmnaża się przez siew w lutym—marcu, w inspekcie lub chłodnej szklarni. W maju sadzi się na miejsca stałe. Gleba pod szarotki powinna się składać z ziemi darniowej i gliny (w stosunku 1:1) oraz z kruszonego gruzu wapiennego. Szarotki alpejskie stosuje się na ogrody skalne, murki ogrodowe i na kwiat cięty, bezpieczniej jednak szarotkę alpejską na zimę przyrzucić gałązkami drzew...

Czytaj więcej

Najnowsze komentarze

    Poczta kwiatowa, kwiaciarnia Włocławek

    Polecamy:

    Casablanca Chopina

    Porady wnętrzarskie

    • Jak urządzić wnętrze małego mieszkaniaJak urządzić wnętrze małego mieszkania
      Niewielki metraż zmusza nas do przemyślanych rozwiązań. W małym mieszkaniu bałagan robi się sam i powoduje frustrację. Jak urządzić wnętrze …
    • Wiązówka
      Pochodzi z Ameryki Północnej, Azji, Europy (Polska). Wysokość zależnie od odmiany 40-50 cm. Dawniej zaliczano ją do rodzaju Spiraea. Rośnie …
    • Czym wykończyć schody betonowe? Schody na beton Warszawa. Producent schodów drewnianych mazowieckieCzym wykończyć schody betonowe? Schody na beton Warszawa. Producent schodów drewnianych mazowieckie
      Schody betonowe w domach to jeden z najbardziej popularnych sposób tworzenia przejścia między piętrami. Choć ich dużym minusem jest obszar, …
    • Mikołajek płaskolistny
      Pochodzi z Ameryki, Azji, Europy (Polska). Wysokość 30-r-100 cm. Jest to roślina uprawiana na kwiat cięty i do suszenia. Łodyga …
    • Prace w ogrodzie w lutym.Prace w ogrodzie w lutym.
      W ostatnich latach ze względu na coraz cieplejsze zimy i przedwiośnia można pewne prace ogrodowe wykonywać już w lutym. Należy …
    • Wyżlin
      Rośliny roczne, o łodydze wzniesionej, liściach naprzeciwległych, w górnej części łodygi skrętoległych, całobrzegich, czasem klapowanych, kwiatach dwuwargowych, z woreczkowatym. wydęciem …
    • Fiołek
      Pochodzi z Ameryki Północnej, Europy (Polska). Fiołki udają się na glebie wilgotnej, próchnicznej. Rozmnażane są z nasion i przez ukorzenione …