Pochodzi z Ameryki Północnej. Rośliny rozmnażane przez podział i sadzonkowanie. Przy rozmnażaniu przez podział odrzuca się środkowe, zdrewniałe części kęp (najbardziej podlegające chorobom). Dobre wyniki daje też sadzonkowanie zielnych części floksów w maju—czerwcu. Sadzonki trzeba ciąć ze zdrowych roślin 2-3-letnich, długość sadzonek nie powinna przekraczać 8-10 cm. Floksy można również rozmnażać z sadzonek korzeniowych. Floksy dobrze się rozwijają na glebie próchnicznej, żyznej. Im gleba żyźniejsza, tym okazalszy jest wzrost i kwitnienie i większa odporność na choroby. Z zabiegów pielęgnacyjnych na uwagę zasługują: uszczykiwanie pędów przed pojawieniem się pierwszych pąków kwiatowych, co powoduje obfitsze kwitnienie, wycinanie przekwitających części łodyg w celu przedłużenia kwitnienia, całkowite usuwanie pędów chorych i palenie ich. Rośliny porażone chorobami należy usuwać całkowicie. W dobrej, żyznej ziemi, przy corocznym zasilaniu, floksy mogą rosnąć 10-15 lat, gdy jednak wykazują słabszy wzrost, należy je przesadzić na nowe miejsce. Floksy podlegają grzybowi powodującemu zasychanie pędów od dołu, okółkowemu więdnięciu lub rdzy. Choroby te należy zwalczać przez stosowanie środków miedziowych (opryski np. Miedzianem 50 lub środkiem zastępczym) i wycofanie z uprawy odmian podlegających łatwiej chorobom.Floksy dzieli się na wysokie i niskie (kobiercowe). Floksy wysokie — gatunki i odmiany wysokości 40-140 cm, kwitnące od czerwca do września, mają zastosowanie na rabaty jednorodne, grupy, szpalery oraz na kwiat cięty. Floksy niskie mogą być stosowane jako rośliny kobiercowe, w stanowisku słonecznym i w półcieniu, w terenie płaskim oraz w ogrodach skalnych., Wysokość do 20 cm. Kwitną w kwietniu—maju lub maju— czerwcu. Rozmnaża się je z sadzonek, wysadzając rośliny z bryłami korzeniowymi. Odmiany zimozielone bezpieczniej lekko przykryć na zimę, aby chronić pąki kwiatowe przed przemarznięciem. Phlox x arendsii — Floks Arendsa. Mieszańce wysokości 30-70 cm. Kwiaty w odcieniach lila, niebieskim, białym, kwitną od czerwca do sierpnia, zależnie od przycięcia. Z ciekawszych odmian należy wymienić: Ph. x arendsii .Charlotte’ — wysokość do 60 cm, kwiaty białolila, „oczko” w środku kwiatu ciemnolila, pędy wiotkie. Phlox paniculata (Ph. decussata) — Floks wiechowaty. Wysokość, zależnie od odmiany, 50-140 cm. Jest pospolicie znaną byliną, stosowaną przy obsadzaniu jednorodnych rabat. Sadzi się je w odległości 40-70 cm. Dzięki ogromnej skali barw (od białej, poprzez jasne odcienie do jaskrawoczerwonych i wreszcie ciemnych fioletowych) tworzą ozdobne rabaty i plamy w parkach i ogrodach. Phlox divaricata — Płomyk kanadyjski. Wysokość 20-25 cm. Liście jajowate, zaostrzone, długości 5 cm, szerokości 2 cm, kwiaty białe, purpurowe i czerwone, pachnące. Kwitnie w maju—czerwcu. Liście tracą barwę na zimę i rośliny nie tworzą zwartej darni. Silniej rosnąca jest odmiana Ph. divaricata .Lamphamii’ o kwiatach lawendowych. Phlox subulata (Ph. setacea) — Płomyk szydlasty (Płomyk mchowy). Tworzy zwarte, niskie kobierce. Liście w postaci krótkich igiełek popielatozielonych. Kwiaty pięciopłatkowe, średnicy około 1 cm rozwijają się w kwietniu—maju, podczas kwitnienia zakrywające całkowicie ulistnienie. Barwa kwiatów biała, lilaróż, karminowa i purpurowa. Płomyk szydlasty jest stosowany w ogrodach skalnych, na terenach płaskich, jako obrzeżenie rabat bylinowych. Myosotis palustris (M. scorpioides) — Niezapominajka błotna. Pochodzi z Europy (Polska). Wysokość 10-20 cm. Pospolita w całym kraju na wilgotnych łąkach i nad brzegami wód. Drobne kwiaty lazurowe pojawiają się od maja do września. Niezapominajka błotna jest rozmnażana z siewu (wschody trwają 2-3 tygodni), z podziału, a także z sadzonek. Lubi ona stanowisko wilgotne, w półcieniu. Stosować należy na glebie próchnicznej, do obsadzania wilgotnych miejsc nad brzegami wód, zbiorników wodnych, wilgotnych zacienionych miejsc w parkach i ogrodach. Z odmian należy wymienić: M. palustris ,Semperflorens’ — odmiana zwarta, długo kwitnąca, M. palustris .Thiiringen’ — o większych, ciemnobłękitnych kwiatach.