Świerki o igłach czworokątnych (P. pungens) lub spłaszczonych (P. sitchensis). Szyszki o łuskach cienkich, zwykle postrzępionych. Picea pungens — Świerk kłujący. Pochodzi z Ameryki Północnej (Góry Skaliste, Colorado). Wysokość 15-5-20 m (w ojczyźnie do 40 m). Średnica korony 3-6 m. Korona stożkowata, o różnej szerokości podstawy, zmienna w pokroju. Bywają okazy o gałęziach prostopadłych do pnia, zwisających i in. Strzała prosta, zbieżysta, z wyraźnie zaznaczonymi okółkami. Kora brązowoszara, płytko spękana, łuszcząca się w różnego kształtu płytki. Gałęzie sztywne, osadzone gęsto, często łukowato wygięte, zachodzące łuskowato na siebie. Igły długości 2-3 cm, sztywne, ostro zakończone, kłujące, najeżone wokół pędu, barwy zielonej z szarym lub niebieskawym nalotem. Szyszki żółtawe, cylindryczne, długości 7-10 cm, o cienkich pofalowanych łuskach, szeleszczące przy zgniataniu. Świerk kłujący jest całkowicie mrozoodporny, wybitnie światłolubny, w słabym nawet ocienieniu traci gałęzie i nie wykształca foremnej korony. Na terenach przemysłowych oraz w warunkach klimatu miasta rośnie powoli, lecz lepiej od innych gatunków; odporny na wysokie temperatury i suche powietrze. Rośnie dobrze na różnych glebach o dostatecznej wilgotności; na glebach piaszczystych i suchych rośnie dość powoli; w klimacie górskim oraz nad morzem rośnie szybko. Drzewo o dużych wartościach plastycznych, zarówno pod względem pokrojowym jak i zabarwienia igliwia, typowe drzewo parkowe w zestawieniach form, jak również barw. Nadaje się do sadzenia w grupach o jednolitej barwie, np. srebrzystej, lub w barwach mieszanych od zielonej do modrej i białej. Drzewo pokrojowe, przydatne również do tworzenia szpalerów, osłon oraz alei w dużych parkach. P. pungens ,Glauca’ — Świerk kłujący odm. modra. Pod nazwą tą są zgrupowane drzewa i formy krzewiaste o modrawym zabarwieniu igliwia, w różnym stopniu nasilenia barwy. Powstały one w wyniku selekcji w różnych szkółkach i zakładach hodowlanych niemieckich, holenderskich, amerykańskich, czeskich i in. Do form modrych o pokroju stożkowatym należą: ,Glauca Endtz’, ,Glauca Koster’, ,Glauca Moerheimii’. Z odmian o gałęziach zwisających wymienić można: ,Glauca pendula’, z karłowych zaś: ,Glauca Mongomery’ i ,Glauca pumila’. P. pungens ,Argentea’ — Świerk kłujący odm. srebrzysta. Odmiana ta różni się wyraźnie od poprzednich srebrzystym zabarwieniem igliwia, wybitnie regularnym stożkowatym pokrojem oraz prostopadle do pnia ułożonymi gałęziami. Srebrzysta barwa igliwia występuje najsilniej na pędach młodych. Odmianę modrą oraz srebrzystą rozmnaża się przez szczepienie, wybierając do tego celu osobniki najbardziej typowe i charakterystyczne. Ten sposób produkcji jest dość kłopotliwy, gdyż do szczepienia używa się pędów i gałęzi bocznych, a te, jak wiadomo, trudno wykształcają strzałę. Wyprowadzenie strzały trwa kilka lat. Dlatego odmiany te rozmnaża się też przez siew. Na drzewa nasienne należy wybierać okazy starsze, zdrowe, o doskonałym zabarwieniu igliwia. Wśród siewek występuje większe lub mniejsze zróżnicowanie w barwie igieł, dlatego też należy dokonać selekcji osobników najsilniej i średnio zabarwionych. Młode świerki rozmnażane przez siew odznaczają się, w przeciwieństwie do szczepionych, szybszym wzrostem, dobrze wykształconą strzałą i regularnym układem okółków.
Najnowsze komentarze