Sekcja Eupicea

Świerki o igłach czworokątnych. Linie aparatów szparkowych ze wszystkich stron. Szyszki o łuskach zwykle całobrzegich. Picea abies — Świerk pospolity. Pochodzi z Europy. Na terenie Polski występuje w części południowej i północno-wschodniej, pozostała część kraju, biegnąca wzdłuż doliny warszawsko-berlińskiej (część Podlasia, Mazowsza, Wielkopolski) oraz Pomorze Zachodnie, jest pasem bezświerkowym. Wysokość 30-50 m. Średnica korony 5-1-12 m. Korona zmienna: od form kolumnowych do szerokostożkowatych i zwisłych. Typowy pokrój jest to wydłużony stożek z ostrym wierzchołkiem. Oś drzewa zaznaczona zbieżystą strzałą, zwłaszcza u drzew wolno stojących. Kora na pniu brązowa, łuszcząca się w kształcie nieregularnych płytek lub płytko nieregularnie spękana. Gałęzie cienkie, w okółkach, u drzew młodych wzniesione ku górze, u starych prostopadle do osi drzewa, w partiach dolnych zwisające łukowato, w górnych nieco wzniesione. Gałązki cienkie u drzew starszych zwisają. Pędy roczne brązowocynamonowe, niekiedy żółtawe, gładkie lub skąpo owłosione. Igły długości 1-2 cm, zielone, połyskliwe, czworokątne w przekroju, ostro zakończone, w ocienieniu rozłożone na boki, w części wierzchołkowej wokół pędu. Szyszki cylindryczne, długości 10-15 cm, łuski nasienne zmienne zaokrąglone, wydłużone i wąskie postrzępione na końcu, niekiedy odgięte końcami na zewnątrz. Świerk pospolity wymaga gleb gliniasto-piaszczystych, próchnicznych, dostatecznie wilgotnych, na glebach lekkich i suchych rośnie wolno i wcześnie ginie. Gatunek całkowicie odporny na mróz i światłolubny, wymaga dużej wilgotności powietrza. W klimacie miasta i na terenach przemysłowych, w atmosferze zanieczyszczonej, rośnie źle i szybko zamiera. Jako gatunek rodzimy nadaje się do zadrzewień w krajobrazie otwartym wraz z innymi gatunkami, w granicach naturalnego zasięgu. Może być sadzony jako osłona przeciwwiatrowa lub przeciwpożarowa. W parkach krajobrazowych mogą występować zgrupowania, okazy pojedyncze lub szerokie aleje. W kompozycjach regularnych można z nich. tworzyć wysokie żywopłoty oraz figury geometryczne. Dla terenów” zieleni mają znaczenie odmiany wysokie i karłowe. P. abies ,Cupressina’ — Świerk pospolity odm. cyprysowa. Odmiana wysoka. Wysokość 15-r-20 m. Korona wąska, gęsta. Gałęzie krótkie, ustawione pod kątem ostrym. Pędy jasnopomarańczowe, pokryte krótkimi włoskami. Igły długości ok. 1,5 cm. Sadzić należy w miejscach odkrytych, nasłonecznionych, aby uniknąć zasychania gałęzi. P. abies ,Inversa’ — Świerk pospolity odm. odwrócona. Odmiana wysoka. Gałęzie wierzchołkowe łukowato wygięte, rosną równolegle do pnia, boczne zwisają, kładą się na ziemi i pełzają. Odmiana zwykle niska, gdyż wzrost drzewa ku górze zahamowany wskutek zgięcia wierzchołka. P. abies ,Viminalis’ — Świerk pospolity odm. wiciowa. Odmiana wysoka. Wysokość do 20 m. Korona o luźnej budowie. Gałęzie długie, wychylające się na boki, wszystkie cienkie, zwisają pionowo ku dołowi, podobne do długich frędzli ułożonych w jednej płaszczyźnie. Odmiana ta ma jaśniejsze i dłuższe igły od typu (ok. 3 cm). P. abies ,Maxwellii’ — Świerk pospolity odm. Maxwell’a. Odmiana karłowa. Forma krzewiasta, kulisto spłaszczona. Gałązki krótkie, grube,, sztywne, żółtawobrązowe. Pąki jajowate, łuski żółtawobrązowe, ciemniejsze na brzegach. Igły krótkie, ustawione wokół pędu, odstające. P. abies ,Nidiformis’ — Świerk pospolity odm. gniazdkowa. Odmiana karłowa. Wysokość ok. 1 m. Kształt kulisto spłaszczony z charakterystycznym, gniazdowym wgłębieniem. Gałązki bardzo liczne, ułożone wachlarzowato, promieniście, wokół zagłębienia, tworzą krzew bardzo gęsty i kształtny. Pąki stożkowate, brązowe. Igły długości ok. 1 cm, płaskie i ułożone na boki, drobno ząbkowane na brzegach. Odmiana wartościowa. P. abies ,Remontii’ — Świerk pospolity odm. Remonta. Odmiana karłowa. Wysokość do 2 m. Pokrój stożkowaty, często jajowaty, pędy bardzo liczne, jasnożółte, pąki małe, stożkowate, żółtobrązowe. Igły długości ok. 1 cm, ustawione promieniście na pędzie, cienkie, jasnozielone. Odmiana często stosowana w uprawie. P. abies ,Procumbens’ — Świerk pospolity odm. płożąca. Odmiana karłowa, płasko rosnąca, o średnicy 1,0-1,5 m. Gałązki cienkie, zachodzące na siebie, bardzo liczne, jasnożółte. Pączki małe, stożkowate, ciemnobrązowe. Igły długości 8-12 mm, gęste, jasnozielone. Odmiana rzadko stosowana w uprawie. P. abies ,Pygmaea’ — Świerk pospolity odm. karłowa. Wysokość do 1 m. Odmiana kulisto-płaskowa, gęsta. Gałęzie bardzo liczne, krótkie, pędy białawe, pąki małe, kuliste lub stożkowate, ciemnobrązowe, po kilka na wierzchołku (charakterystyczne). Igły długości ok. 1 cm, tępo zakończone, sztywne. Picea glauca (P. canadensis) — Świerk biały. Pochodzi z Ameryki Północnej. Wysokość drzewa 10-5-15 m (w Ameryce Północnej do 30 m), średnica korony 5-6 m. Korona stożkowata, gęsto ugałęziona. Kora szarobrązowa, łuszcząca się tafelkowato, pędy młode kremowobiałe. Pąki jajowate, kuliste, jasnobrązowe. Igły długości 10-5-18 mm, zielononiebieskie, roztarte mają zapach czarnej porzeczki. Szyszki długości 4-5- 6 cm, młode zielone, po dojrzeniu jasnobrązowe, o miękkich, zaokrąglonych łuskach. Rośnie na różnych typach i rodzajach gleb, nawet na lekkich i suchych, a także podmokłych, podobnie jak inne światłolubny. Odporność na mróz duża, znosi dobrze suche i zanieczyszczone powietrze miast i okręgów przemysłowych; znosi strzyżenie. Drzewo stosowane do nasadzeń w parkach miejskich i na terenach przemysłowych. Dzięki modremu zabarwieniu igliwia może być użyty w zestawieniach kontrastowych, ponieważ znosi strzyżenie nadaje się na żywopłoty i osłony. P. glauca ,Conica’ — Świerk biały odm. stożkowata. Odmiana karłowa. Wysokość do 3 m. Wzrost powolny. Igły cienkie, ustawione wokół pędu promienisto, zielone, z lekkim, sinym nalotem. W przeciwieństwie do typu odmiana mało odporna na mróz i klimat miasta; nadaje się do sadzenia w osłoniętych, słonecznych partiach skalnych.