Część nazw roślin obecnie używanych pochodzi wprost od Rzymian, np. Salix, Rosa, Prunus. Ogromna większość roślin opisywanych później otrzymała nazwy podobne do terminów łacińskich lub greckich; wskazują na to m.in. końcówki nazw. Przy nazwach pochodzących od nazwisk zastosowano terminy z języków nowożytnych. Ponieważ przyjęto pisanie nazw po łacinie, obowiązuje również właściwy sposób ich wymawiania zawarty w regułach, większość jednak liter w nazwach łacińskich wymawia się tak samo jak w języku polskim. Wszelkie odchylenia od wymowy zwykłej są ujęte w zasady: AE jest wymawiane jak E (Elaeagnus, Chaenomeles, Spiraea), AE na końcu wyrazu jest wymawiane jako oddzielne E (Hippophae), C oraz CC przed samogłoskami a, o, au, u oraz przed spółgłoskami jest wymawiane jak K lub KK (Sambucus, Cornus, Yucca), C przed samogłoskami i dwugłoskami e, i, y, ea, oe jest wymawiane jak C, zaś CC jak KC (Celtis, cymosus, cinereus, laciniosa, coccineus), GU jest wymawiane jak GW (sanguineus), H po spółgłoskach nie jest wymawiane (Rhodotypos, Ailanthus, Enkianthus), OE jest wymawiane jak E (coeruleus, joetida), PH pochodzące z greki jest wymawiane jak F (Symphoricarpos, Staphylea, Stephanandra), QU jest wymawiane jak KF (quinquejolia), SCH jest czasem wymawiane jako oddzielne litery S i CH (Schizophragma) lub razem, jest wymawiane jak W (Vitis, viscosus, Vinca), X jest wymawiane jak KS (ma.xim.us), przed samogłoskami jest wymawiane jak J (Carya, youngii).