Miesiąc: listopad 2017

Pochodzi z Ameryki Północnej. Oprócz użytkowych roślin rocznych, słonecznik obejmuje wiele bylin o wysokości 14-3 m. Kwitnie od lipca do listopada. Słoneczniki są rozmnażane głównie z rozłogów, które odejmuje się wiosną, a dzięki łatwości rozmnażania mogą się stać uciążliwe, np. bulwa Helianthus tuberosus (Słonecznik bulwiasty) uprawiana często dla jadalnych części podziemnych. Słoneczniki nie są wymagające na glebę, rosną w każdej glebie ogrodowej, byle w stanowisku słonecznym. Stosowane są na grupy ogrodowe i parkowe, do zasłonięcia kompostów czy też zabudowań gospodarczych. Helianthus rigidus — Słonecznik szorstki. Wysokość 100-140 cm. Łodyga szorstka, owłosiona, liście naprzeciwległe, lancetowate lub jajowatolancetowate, skórzaste, grube, obustronnie szorstko owłosione, siedzące albo krótkoogonkowe. Koszyczki kwiatowe średnicy 5-8 cm, osadzone na długich szypułkach. Kwiaty języczkowe żółte, długości 3-4 cm, rurkowe czerwonobrunatne. Kwitnie sierpień—wrzesień. Bylina szybko się rozprzestrzeniająca. Helianthus salicifolius (H. orgyalis) — Słonecznik wierzbolistny. Wysokość 2-3 m. Łodyga gładka, naga, nie rozgałęziona, liście skrętoległe, równowąskie lub nitkowate, długości 20-40 cm, szerokości 0,4-1 cm. Koszyczki kwiatowe drobne, nieliczne, bez zpaczenia zdobniczego. Kwitnie koniec września—październik. Słonecznik wierzbolistny lubi stanowiska słoneczne i półcieniste. Sadzić należy w odległości 80-100 cm. Bylina niezwykle dekoracyjna, oryginalna, do stosowania w grupach parkowych i ogrodowych oraz do sadzenia przy basenach, szybko się...

Pochodzi z Ameryki Północnej. Byliny o łodygach sztywnych, wzniesionych, liściach skrętoległych, całobrzegich lub ząbkowanych, zbiegających, koszyczkach kwiatowych osadzonych pojedynczo lub zebranych w baldachogroniaste wiechy. Kwiaty brzeżne języczkowe, trójwrębne, żółte lub brunatnopurpurowe. Kwiaty rurkowe purpurowobrunatne. Dzielżan jest rozmnażany przez podział na wiosnę i z sadzonek lub przez siew w kwietniu—maju, w zimnym inspekcie. Rośnie dobrze na glebie piaszczysto-gliniasto-próchnicznej, w stanowisku możliwie wilgotnym, słonecznym. Dzielżan jest sadzony na grzędach bylinowych lub grupami na trawnikach. W ostre zimy jest pożądane lekkie przykrycie, ponieważ może wymarznąć. Należy go po przekwitnięciu przyciąć, aby spowodować przedłużenie kwitnienia. Odstępy sadzenia odmian niskich 35-40 cm, odmian wysokich 50-70 cm. Nadają się do uprawy na kwiat cięty. Helenium autumnale — Dzielżan jesienny. Wysokość 50-200 cm. Łodyga wąska, oskrzydlona, bruzdowana, rozgałęziona, liście zbiegające, lancetowate lub podługowatojajowate, ząbkowane. Koszyczki kwiatowo średnicy 3-5 cm, kwiaty języczkowe długości 5 cm, barwy żółtej łub dwubarwne czerwono-brunatne, kwiaty rurkowe żółte. Kwitnie lipiec— —październik. Z odmian godne polecenia są: H. autumnale .Grandicephalum’ — wysokość do 100 cm, kwiaty języczkowe żółte, rurkowe (środki) brązowe, kwitnie lipiec—sierpień; H, autumnale ,Pumilum Magnificum’ — wysokość 60-70 cm, kwiaty ciemnożółte, kwitnie czerwiec—lipiec. Helenium hoopesii — Dzielżan Hoopesa. Wysokość 40-50 cm. Łodyga rozgałęziona, w młodości owłosiona, gęsto ulistniona, z jednym lub kilkoma koszyczkami kwiatowymi, liście dość długie, podługowatolan- cetowate, dolne łopatkowate. Kwiaty języczkowe długości do 3 cm, barwy żółtej, kwiaty rurkowe żółte. Kwitnie maj—czerwiec. Gatunek ten, jako najniższy, sadzi się w...

Gaillardia x grandijlora — Gailardia wielkokwiatowa (Dzianwa, Kwiat papuzi). Pochodzi z Ameryki Północnej. Wysokość 30-60 cm. Łodyga wiotka, miękko owłosiona, liście lancetowate, całobrzegie lub zatokowo pierzaste wcinane. Koszyczki kwiatowe średnicy ok. 5 cm, z kwiatami języczkowymi barwy od jasnożółtej do brązowopurpurowej, często w środku ciemniejsze, dwubarwne, kwiaty rurkowe od ciemnożółtych do brunatnych, a nawet purpurowych. Kwitnie czerwiec—listopad, a nawet do pierwszych mrozów. Gailardię wielkokwiatową rozmnaża się z siewu lub przez podział i sadzonki na wiosnę. Sadzi się ją w odległościach 35-40 cm. Rośnie dobrze na glebie przepuszczalnej, piaszczysto-próchnicznej, z dodatkiem gliny, w stanowisku słonecznym. Najwłaściwsze jest zastosowanie gailardii na kwiat cięty, długo trzyma się w wodzie, może być stosowana na rabatach i w grupach, ale wymaga podpórek względnie pod wiązy wania, gdyż wiotkie łodygi najczęściej kładą się na...

Pochodzi z Ameryki Północnej. Wysokość 40-70 cm. Podobne do niższych astrów. Łodyga rozgałęziona, liście odziomkowe łopatkowate, długoogonkowe, łodygowe lancetowate, całobrzegie, z brzegu orzęsione, siedzące. Koszyczki kwiatowe duże, zebrane często w baldachogrona. Kwiaty języczkowe u gatunku fioletowe, u odmian różnobarwne, bardzo wąskie, długości do 1 cm. Kwitną czerwiec—sierpień, zależnie od odmiany. Przymiotno okazałe jest rozmnażane przez podział po przekwitnięciu i z sadzonek wiosną, gatunek można rozmnażać przez siew. Wysiewa się od kwietnia do czerwca na rozsadniku. Sadzi się w odległości 35-40 cm. Przymiotno rośnie dobrze na każdej glebie ogrodowej, byle niezbyt suchej, w stanowisku słonecznym. Zastosowanie ma na kwietniki, obwódki, rabaty, grupy ogrodowe, ogrody skalne, a także na kwiat cięty. Nadają się do kompozycji bukietowych, w wodzie trzymają się długo. Cenniejszą odmianą jest E. x speciosus .Semiplenus nanus’ — o dużych koszyczkach...

Pochodzi z Azji, Europy. Wysokość 15-100 cm. Bylina o liściach odziomkowych długoogonkowych, sercowatych, przypominających liście fiołków, ale większych. Liście łodygowe siedzące, wpół obejmujące łodygę. Koszyczki kwiatowe duże, osadzone na długich szypułkach. Kwiaty języczkowe brzeżne, żółte. Omieg jest rozmnażany przez podział zaraz po przekwitnięciu, rzadziej przez siew. Sadzić należy w rozstawie 30X40 cm. Omiegi rosną dobrze w słońcu i w półcieniu, w miejscach wilgotnych, na glebie żyznej, gliniasto-próchnicznej. Stosuje się je jako podszycie drzew i krzewów, nad stawami, na rabatach bylinowych i na grzędach kwiatowych na kwiat cięty. U nas w uprawie są stosowane trzy gatunki. Doronicum caucasicum — Omieg kaukaski. Pochodzi z Kaukazu. Wysokość 20-50 cm. Kłącza bulwiaste, łodyga nie rozgałęziona, liście odziomkowe owalnosercowate, karbowano-ząbkowane, łodygowe podługowatojajowate, obejmujące łodygę. Koszyczki kwiatowe średnicy 4 cm. Kwitnie najwcześniej spośród omiegów, w kwietniu i maju. Cenioną odmianą jest D. caucasicum ,Magnificum’ — o większych kwiatach. Doronicum columnae (D. cordatum) — Omieg sercowaty. Pochodzi z Alp i Apeninów. Wysokość 15-60 cm. Zbliżony wyglądem do D. caucasicum, różni się brakiem zgrubień na kłączach oraz nieco późniejszym kwitnieniem (maj—czerwiec). Doronicum plantagineum — Omieg babkolistny. Pochodzi z Europy. Wysokość 30-80 cm. Kłącza rozłogowe, łodyga u góry gruczołkowato owłosiona, rozgałęziona, liście odziomkowe odwrotniejajowate, długoogonkowć, liście łodygowe lancetowate, siedzące lub obejmujące łodygę. Koszyczki kwiatowe średnicy 4-6 cm, kwitnie maj—czerwiec. Cenną odmianą jest D. plantagineum ,Excelsum’ — stosuje się na rabaty, grupy ogrodowe oraz na kwiat cięty. Przy wysadzaniu...

Coreopsis uerticillata — Nachyłek okółkowy. Pochodzi z Ameryki Północnej. Wysokość 40-60 cm. Łodygi pojedyncze, dość sztywne. Liście lancetowate, u dołu często kształtu łopatkowego, gładkie. Koszyczki kwiatowe liczne, drobne, jasnożółte. Kwitnie czerwiec—sierpień. Wytwarza nasiona uskrzydlone, w kulistych torebkach. Nachyłek okółkowy można rozmnażać zarówno z nasion (wysiane wiosną, zakwitają jesienią tegoż roku), jak również z podziału i sadzonek. Silne przycięcie po przekwitnięciu przedłuża okres życia nachyłka. Wymagania glebowe nachyłka są niewielkie, udaje się on na glebie lekkiej, piaszczystej, w stanowisku słonecznym. Nachyłek okółkowy jest stosowany na rabaty bylinowe, a także na kwiat cięty, gdyż dobrze trzyma się w mieszkaniu. Z odmian na uwagę zasługuje C. uerticillata ,Grandiflora’ — odmiana o kwiatach większych, ciemnożółtych, stosuje się na rabaty i ogrody skalne, grupy ogrodowe, obwódki, sadzić należy w odstępach 30-40...

Rodzaj ten obejmuje wiele gatunków różniących się znacznie pomiędzy sobą. Należą tu zarówno złocienie ogrodowe, szklarniowe i gruntowe, jak i tzw. margerytki (Ch. leucanthemum). Złocienie są roślinami dnia krótkiego, toteż najczęściej kwitną jesienią. Chociaż powinny być sadzone w słońcu, ostre, mocne słońce opóźnia ich kwitnienie, dlatego zwykle wysadza się je na dekorację jesienią, tuż przed zakwitnięciem. Na kwitnienie ma również wpływ temperatura. Wysoka temperatura nie sprzyja u wielu odmian wykształcaniu pąków kwiatowych. Liście mają skrętoległe, pierzasto wcinane. Koszyczki kwiatowe średnicy 1-15 cm, pojedyncze, półpełne i pełne, barwy od białej, poprzez jasnożółtą, złocistą, brązową do ciemnofioletowej. Kwitną od lipca do listopada, a często do silniejszych mrozów. Złocienie rozmnaża się z sadzonek, z odrostów korzeniowych w maju, a także po przekwitnięciu przez podział. Sadzi się je zależnie od odmiany co 20-25 cm. Złocienie wymagają gleby żyznej, próchnicznej, o odczynie alkalicznym. Nie lubią gleby kwaśnej. Ważną rolę odgrywa zasilanie chryzantem podczas ich wzrostu. Chryzantemy stosuje się na grzędy bylinowe, rabaty jednorodne, a także jako grupy na trawniki i do obsadzania kwietników sezonowych. Przy odpowiednim cięciu niektóre odmiany tworzą piękne rabaty, niezastąpione jako dekoracje jesienne. Chrystanthemmri rnorifolium (Ch. x hortorum) — Złocień ogrodowy. Pochodzi z Japonii, Chin. Wysokość 20-80 cm. Liście jajowate, pierzastodzielne. Kwiaty, zależnie od typu i odmiany, różnej średnicy i barwy, od 1,5 cm (chryzantemy pomponowe) do 7 cm (wielkokwiatowe gruntowe). Muszą być przy tym odpowiednio prowadzone na jeden lub wiele...

Carlina acaulis — Dziewięćsił bezłodygowy. Pochodzi z Europy (Polska). Roślina chroniona. Łodyga zwykle nie rozwinięta. Liście głęboko wcinane kolczasto zakończonymi i ząbkowanymi wcięciami. Koszyczek rozwarty, o średnicy 7-15 cm, wysokości do 5 cm. Kwitnie sierpień— wrzesień. Występuje na suchych łąkach i wzgórzach, w górach oraz na niżu. Dziewięćsił jest rozmnażany z nasion. Udaje się na glebie kamienistej, przepuszczalnej. Dziewięćsił jest stosowany w ogrodach skalnych, W związku z głębokim ukorzenieniem należy go wysadzać do doniczek jako bardzo młodą roślinę, na miejsce stałe sadzi się z bryłą korzeniową. Wykorzystywany jest jako motyw w zdobnictwie ludowym, ma też właściwości, lecznicze. Częściej uprawianą odmianą jest C. acaulis var. caulescens. Carlina onopordifolia — Dziewięćsił popłocholistny. Roślina chroniona. Gatunek rodzimy, występuje jedynie w Polsce i na Podolu. Symbol Polskiego Towarzystwa Botanicznego. Łodyga rozwinięta, liście niższe na ogonkach, wyższe siedzące, o klapach kolczasto zakończonych, od spodu szarokutnerowate. Koszyczek rozwarty, średnicy 15-i-20 cm. Wymagania i zastosowanie jak dziewięćsił...